Cesare Pavese

Etorriko da heriotza eta zure begiak izanen ditu

Etorriko da heriotza eta zure begiak izanen ditu

egunsentitik gaueraino

gurekin batera datorren heriotza honek,

insomne, gor, aspaldiko alhadura edo

bizio absurdo baten gisan. Hitz hutsala

izanen dira zure begiak,

oihu isila, isiltasuna.

Horrela ikusten dituzu goizero

bakarrik ispilu aurrean

makurtzen zarenean. Oh, esperantza maitea,

egun hartan jakinen dugu guk ere,

bizitza zarela eta deuseza zarela.

Guztiontzat dauka heriotzak begirada bat.

Etorriko da heriotza eta zure begiak izanen ditu.

Bizio bati uztea bezalakoa izanen da,

ispiluan aurpegi hil bat

agertzen ikustea bezalakoa,

ezpain hertsi bat entzutea bezalakoa.

Amildegira jaitsiko gara muturik.

(Verrá la morte e avrá tuoi occhi)

Jende deserrotua

Itsaso larregi. Aski ikusi dugu itsasoa.

Arratsean, ura kolorge eta ezabaturik deusezean

hedatzen denean, lagunak (hura) behatzen du

eta nik laguna behatzen dut eta ez du inork hitz egiten.

Gaualdera, taberna zokoan sartuta amaitzen dugu,

ketan isolaturik, eta edaten dugu. Nire lagunak

bere ametsak ditu (monotono samarrak dira ametsak

itsasoaren murmurio ondoan) non ura, irla bat eta

bestearen artean, basalorez eta urjauziz

zipriztindutako muinoen ispilua baizik ez den.

Horrelakoa da haren ardoa. Bere burua kontenplatzen du

basoan, muino berdeak jasoz itsasoaren

lautada gainean. Laket ditut muinoak;

eta itsasoaz mintza dakidan uzten diot, zeren

hain ur garbia da, non harriak ere agirian uzten dituen.

Muinoak ikusten ditut soilik eta zeru lurrak

betetzen dizkidate beren soslai seguruen lerroz, urrun zein hurbil.

Nireak bakarrik dira latzak, eta mahasti nekatuz

hildotuak lur kiskalian. Nire lagunak haintzat

hartzen ditu eta lorez eta basafruituz beztitu nahi,

Ez da beharrezko: nire amets latzenei ere ez zaie

irribarre bat falta. Bihar goizean goiz muino haietarako bidean

jartzen bagara, ahal izango dugu aurkitu mahastietan

neska beltzaranen bat, eguzkiak beltzitua, eta,

hizketan hasirik, hari mahats apur bat jan.

(Gente spaesata)

Alargunaren semea

Edozer gerta daiteke ostatu ilunean,

gerta daiteke kanpoan zeru izarreztatua egotea,

udazkeneko laino eta mostoaz gaindi.

Gerta daiteke kanta erlatsak

muinoetatik kantatzea larrain desertuetan

eta ustegabean itzultzea orduko zerupean

emakumetxoa egunaren zain.

Emakumearen ingurura itzuliko lirateke

hitz ligorretako baserritarrak, eguzkiaren

eta haren keinu zurbilaren zain,

ukalondoraino erremangatuak, lurrari begira.

Kirkilaren bozari bat egingo litzaioke

zorroztarriaren zalaparta burdinean, eta hasperen erlatsago bat.

Isilduko lirateke haizea eta gauaren murmurioak.

Emakumetxo eseriak haserrez hitz egingo luke.

Baserritarrak lanean urrunean makurturik,

emakumetxoa larrainean geratu da eta

begiradaz jarraitzen die, zutarrian apoiaturik,

sabel handi helduagatik nekatuta.

Aurpegi iraungian irrifarre artega mingotsa dauka,

eta baserritarrengana iristen ez den bozak asaldatzen du haren eztarria

Jotzen du eguzkiak larrainean eta begi gorritu kliskatuetan.

Purpurazko laino batek estaltzen du galtzua,

azau horiz ereina. Emakumea zalantzaka,

eskua altzoan, sartzen da etxera.

Emakumeak hara hona dabiltza egonezinez gela hutsetan

ohe gainetik, bakarrik, jarraitzen dieten keinu eta begiren agindupean

Bere barnean muinoak eta hilarak eta zeru zabala dituen leiho handiak

durundio makal bat bialtzen du, guztien lana dena.

Aurpegi zurbileko emakumetxoak ezpainak estutu ditu

sabelaren ziztadengantik, eta aditzera etzaten da

esperolarrian. Emakumeek, fin zerbitzatzen dute.

(Il figlio della vedova)