Portuan

Joseph A. Oldtown

a real story by

Joseph A. Oldtown

(Dedicated to Ed Jimenes)

Arratsalde osoa portuan eman nuen. Arratsalde puta osoa portu zikin hartan itxaroten, eta han ez zen inor agertzen. Eguraldi eguzkitsuak zertxobait lasaitu ninduen. Berrogei metrotara begira plantatu zitzaidan tipotto bibotedun eta beltzaranak ez zeraman txaketa edo antzekorik: Ez zeraman piparik. Horrexegatik diot eguraldi ederra egoteak lasaitu ninduela, inondik inora ez eguzkizalea naizelako edo beste halako arrazoi tentelen batengatik. Eske, joder, nolako itxura bibotedunarena, eta tipoa neuri begira, bista apartatu gabe. Beno, pentsatu nuen, piparik ez darama, bederen. Kontrabando zai legokeen sureño bat izan zitekeen, edo antzerako zerbait; gainera, nik hai, nik narru beltzezko txupa neraman... eta 38a txupapean. Dena den, ez didate pagatzen jendetaz fida nadin, are gutxiago jende horrek narru beltzarana baldin badauka. Nik bera kontrolatzen, eta tipoa fijo neuri begira arratsalde saindu osoan bista nigandik zentimetro bakar bat ere apartatu gabe; urduri samar jarri ninduen morenotxo madarikatuak, jakarik ez zeraman arren. Bere gaixoa larregi hurbiltzen bada, esan nion neure buruari, kresalezkoa izango du azken tragu garrotza.

        Beroa gorantza zihoan eta, lagun, ez zegoen portuaren luze-zabaleran itzal bat aurkitzerik. Garagardo hotz bat edatea bururatu zitzaidan, bainan kioskoa kaiaren beste puntan zegoelarik, bertaraino iristeko sureñoaren albotik pasa beharra neukan. Disimuloz buelta erdi egin, morenoari bizkarra eman eta, eskua besapean sartuz, 38a amartillatu nuen. Nire abeslaririk hobetsiena kantatzeari ekiteko prest. Norberaren soa bestearengan finkaturik, hiru bat metrotara neukanean ikusi ahal izan nion aurpegia zeharkatzen zion ebatondo izugarri, nazkagarri hura, bekokian hasi eta ezkerreko begia, masaila eta ezpainak erdibitzen zizkion ebatondo higuingarria. Hori ez da, ba, lan-istripu baten arrastoa, iruditu zitzaidan, ez behintzat lan dezente batena. Eta nire bat bateko larridura ahal bezala zurituz, kioskorantz jarraitu nuen. 38a besape blaituaren kontra garbiki sentituz, gertu neraman eskua behar bezain laster mugimendu arin batez martxan jartzeko bere mekanismo sofistikatuki zehatzok. Ez zen, baina, halakorik gertatu: Bost minututako epean barra ferde eta koipetsu batetan ukondoa euskarriturik, «Big Prince» garagardo lata eskatzen aritu nintzen; sureñoa, nigandik berrehun bat metrotara, geldi eta neuri fijo begira, kabroia.

        «Eskerrak», erran nion kamarera ederrari bere ugatz parea muturraren aurrean plantatu zidanean, geure amak ere bazuen halakorik pentsatzen nuen bitartean. Bi tragotan irentsi nuen «Big Princea»a, lagun, nire garagardo markarik begikoena, Englandik inportaturiko bitter jatorra, aldiz-aldika ez kamarerari ez morenoari bista gainetik kendu gabe. Nire alboan gazte talde batek aktibitate berari ekiten zion, txiste eta barre algara handien artean, eta bazegoen bertan ere bista finkatzeko kostaldeko printzesa freskorik. Heuren berna biluzi eta beltzarantxoak kontenplatzen barneratu nituen hurrengo hiru «Big Prince»ak.

Arratsaldea aurrera, garagardoa edan eta edan egon nintzen eguzkia jeitsi eta freskatzen hasi zen arte. Bapatean amarenganako oroimenak baztertu eta gaztetxoak joanak zirela konprobatu nuen. Bakar bakarrik nengoen barra ferdearen kontra, eta morenoa bere talaian geldi. Motel, bururatu zitzaidan, garesti pagatzen dituk halako okerrak batzutan, luzaroan egon haiz tipotto horren eskuetan; zenbat denbora pasatu ete da? «Son tres con cincuenta pavos, preciosidad» izan zen nire galdera erretorikoei kamarerak emaniko erantzun erabatekoa. Bederatzi «Big Prince» lata koipe artean zetzan. Ordaindu eta alde egitekotan nintzela, baporearen po-po-poa aditu nuen. Hor dator. Han zetorren, bai, azkenik, txalupa madarikatua. 38aren gainetik eskua leunki pasatu eta sureñoari azken begirada bota nion. Ez dago zertan arduratzerik, fulano horrek ez du ikararik egin baporearen hotsa entzutean, beste zerbaiteren esperoan egongo da imaginatu eta untziralekurantza abiatu nintzen, lasai baino lasaiago, zigarro bat piztu eta erreaz.

        Uretan, kordoka, txaluparen zilueta somatu nuen. «Eh!», oihu egin nuen, «Eh!» berriz ere; baina inongo erantzunik lortu gabe. Poltsikotik linterna atera eta «Mike, Mike!» ozenki erranaz, txaluparen gainaldea barritu nuen fokuarekin. Han zegoen Mike gizarajoa, aurpegia deformatzen zion zulo zabaletik odola zeriola... eta bere alboan beste morenotxo bat irrifarrez, xut, 45 automatic harekin apuntatzen ninduelarik. «Zer egin diozue Mikei?» esan nuen erdi negarrez, tipoaren expresio ikaragaitza begietan iltzaturik neukala, bere piparen ahoa bezalaxe. «Eres pájaro muerto, rubito», bota zuen ahots batek nire bizkarretik, giltzurrunetan labankada hotza sentitu nuen une zehatz hartan: Kristolako korrokada egin, amatxo maitea aldarrikatu eta bertan behera erori nintzen, konortea galduta.

The fucking end