Kalos

        Jalgi zen egun hartan ere

        eta konturatu barik larregi edanda

        susmatu zuen bere burua.

— Egun guztia egin dut lan eta lan. Ilunabarrean ez dut, hustu basoerdien konturik eraman. Era orain, banoa; begiak lauso, zangoak laban, mihia lodi.

        Hutsala, kontsumo-gizarte honetatik at

        sor daitekeena oro:

        alferkeria, drogak eta gezurra...

— Ez duk atarramendu onik seme! Auzoan ezagunegia ere bahaiz. Urteetan aurrera hoa. Zeinek nahi hilako bat ondoan. Gizaixotan bakarra bahintz, zerbait!

        Loak eramanen nau gaur ere ziur

        bere atzapar madarikatuenetan barrena

        baina ez dit horregatik nere gauerdiko

        goza ostuko, ez horixe...

— Itxaropena da soilik geratzen zaidana. Garraztasuna bere ahala sendi nezakeena hori izan behar, inola ere.

        Eneak egin du baina nik egun oro

        mundura sortuz geroztik ukitu,

        bizi, amestu, ikusi, izorratuak...

        iraunen du, iraunen du.