Ama ia

Xabier Montoia

Garestiegi eskatzen didan prezioa.

Heuk ere izango dun gorputzen salneurriaren berri.

Zenbat balio duen behatzak esaterako,

edota ipurmasail bakoitzak.

Heuk ere

zein den gezurraren ordaina

jakingo dun ederki.

Oiloari nota bihurritzen zaion lepoa.

Fokakume jaioberrien buruan

non jo zehazki,

odolak

beren larru amoltsu eta preziatuaren zuri-zuria

tinda, zapuz ez dezan.

Sal-erosketarako iaioa haiz benetan.

(Hartu-emanetarako ordea?).

Hik bezala inork ez dizkin merkatuak ezagutzen.

Inork ez din hainbeste azoka korritu,

hainbeste plaza ikusi,

hik adina esku estutu

eta irrifar banatu.

Jelosiaz beterik

geratzen zaizkin politikoak begira.

Salgai al ditun iadanik

nere maitasunaren hondarrak,

hire altzoak

gordetzen dituen gogorapen nereak,

nere ezpainek

—hire oinetatik gora—

irekitako bidexkak?

Joan hadi tabernetara, kafetegietara

eta nere izena daraman eskela erakutsiz,

hire ezagun guztiei jakinarazi:

«Gizarajo hau

maitale izan nuen garai batean».

Hilaren itzal epelak

oraindik hire izterretan

ditun aterpe eta kabia.

Ilunabarrero oraindik

begiak margotzen ditun

eta gorpu metatuen artean

bahoa

—koipezko jainkosa—

patxada osoz,

bizigu eta aingiren laguntzaz,

azken kopa

eta beste bat edatera.