Erdoizta

Tabira

Iparraldetik hegora

kantauri itxasoko haizeagatik

bultzatutako hodeiak zihoazen

gauaren hilobira.

Espazio beltz osoak

lainoz estalirik, gauaren sarrera

haizearen magnetofoiaz salatzen

ta hiltzen nire gogoak.

Ardi paketsuetan labantzen ziran

euri tantaka sendoak

batzuk sastakai bezala

nahiz loreen hiltzaileak izan

Ipar-haize hilkorraren monotonia

oihartzunaren ahausia

iruditu zitzaidan

ta belar-ostoek zuten bizia.

Sasi-une ilun hartan

izadi osoa maite nezakeela

neronen bihotzak uste izan zuen

nahiz ta bera izan penetan.

Denbora gelditu balitz

ta izar ixkutuen arteko argia

eguzkiarena bezala baletor...

O! Zertarako hainbat hitz!

Barranko sakonean zuhaitz lerdena

beltz eta lehor, erreta,

oineztu batek harturik,

ekaitzak dakarren bezalako pena.

Nahiz sustraiak sakon, bizitza du latza

haizeak ezin mugitu

enbor hutseko ostoak...

inguru, lur, haizean, gogoan datza.

* * *

Kalea ixil dago

gaua iluna

giroa bare

Bakardadeak ematen duen

lasaitasuna

larritasunez

bihotz barnean bihurtu zait

Ezer ez dantzut

Inor ez dakusat

Hire

esku leuna

bekar niken

tinko

samur

goxo

Heriotzez maitemindurik nabil

Hi

zugatik

Ipar ekaitzez

bihotza

hotz daukat

kaleak

ixil darrai.

* * *

Lehio lehiar larri!

Zurezko presondegi ilunean

bizitzarako sarturik.

Gau ta egun espetxeturik,

izotz eta sargori

burututzen.

Susmur eta oihu

egin gabe

askatzeko...

Begiraldiak zehartzen zaituzte

eta heriotzez zauritu;

atsekabe bako begiraldiak

haur trixteen begiraldiak

ama zabarren,

senar nekatuen,

zahar aspertuen

begiraldiak;

eta noiz behin

enamoratu bikote baten

begiraldiak.

Gaua helduz, eta

ilargiaren argi zurbilak

laztandu nahi zaituenean

zureen artean izkutatzen zaituzte

eta biharamun berdin baterarte

hetsitua izango zara.

Lehio lehiar larri!

* * *

Hauts zuria bide zabalean

hauts latza ta beroa

beltz eta gorri, ori eta urdin

ijitoaren orga doa.

Asto ziztrin bat gurditik tiraka,

gizon bakana eraentzen

lasto-txapel bat buru gainean

aurpegi lohia ezkutatzen.

Ezin dei jakin bere urteak

—berdin berrogei, ala ehun—

ikatz bezalako bekain behean

bi begi, handi ta leun.

Azal-hilako esku beltzetan

igertzen da bere lana:

dagoen lan latza, ahal den tokian

ta ez du beti jana.

Jarririk doa, lurra begira

—burusi mehea belaunetan—

burutik behera izerdi tangadak

erre belarra ezpainetan.

Inork ez daki nondik datorren

ta bai lurrera doala;

bizi guztian, hemendik hara

gizartearen zitala.

* * *

Bart,

ametsetan nenbilen

zure gorputz liraina

estutua

nire besoetan neukala.

Zer gutxi falta izan da

zoriontsuak izan gendizan

Zureganako daukadan garrak

momentoz zoratzen nau

eta

zure ondotik alde egitea

etsaiek

nireganako

daukaten zigorra bezalakoa da.

Buruko ileak...

itxasoko zilarrezko aparrak

baino

diz-diz gehiago kezkate eguzkiarengan

eta arratsalde gorrizko haizearekin

dabiltza

batela bezala,

itxaso zabalean

keizuarren lorrez.

* * *

Herri zapaldu baten semea

gizarte ustelduaren landara

usai gabeko larrosa zara

guretzat dena izanen kaltea.

Zure begietan dakusat ikara

aurpegi ilunean bakardadea

iduri zara heriotz zalea

gu izango... herriko zazkara.