Poemak

Txema Ibarrategi

(EVAri)

Hego bustien begiradapean,

azukrearen sustraietan astia galdu duzu,

bidenabar, adina ere itzuria zaizu, goxoki,

jesarrita dirauzu,

ihintza malko mamiez elikatuz,

eskuetan hotza inozenteki makurtarazteko,

ez baitzara gai oraindik,

egunen urratsak zure soinetatik desbideratzeko,

horregatik,

denbora ezak

ferekez izkiriatzen dugunon

paper bihurtu zaitu;

lotan jarraitzeko eskubidea duzu.

Ziutatean euria karrikaren erdira azaltzen da

fruita berria lehengokoz dakusaten umeen zolitasunaz,

herrian euria albo alboka hurbildu ohi da

abereak ohiltzez berari leporatu diotelako.

Agian ez naiz sekula

enperatorea izan

eta soinean daramatzadan piramide suntsituak

eguzkiaren itzalean geratu ziren hosto komikoak

besterik ez dira.

Saloiaren itzelean

urratsak erlats, ekiaren karratura,

argi espetxeratua, eta

irudien oihartzuna hegaz,

soen maria oldartsua goratu nahiz

geratu nahiz,

ez bait nehoren begirada pausatzen

deuseztu diren

musu ozenetan,

saloia betetzen duten

hotzezko losinetan;

handiegiak dira, izan ere,

zure bihotzera heltzeko

zeharkatu behar diren gelak.

Hainbat albiste zutabeetan izkiriatua,

hainbat zutabe denbora ezari eutsi ezinka

eta hainbat bider ebaki dituzu beso

eta burua, zutabe bilakatu guran edo, ustekabean,

memorairen jabeei ukatzen zaien lanbroak gogor zaitzan,

argi hezearen konplizitateaz,

bihotz leitu guztien dardara jasaiteraino,

edozein udaberri fiktizioren apaletan;

gaur azkenik zure ospera makurtu dira,

zeu izendatu zaituzte eguna zabaltzeko arduraduna,

gaurdanik zarela, begi arrotzen egunsentia,

gaur arte, ostera, egunsenti arrotzen begiralea,

hainbat esaldi zutabeetan izkiriaturen dira...

Mina estaltzen ez dizun adatsera

ixuri gura ditut, nigarra, biraoak eta deusezaren kea,

usainaren buztina soma dakizun,

eskulanen usain zugan hez dadin,

fereka zurtzekin batera kiribilduz.

Haur jostailua bilakatzeko bidean zarelako

zugan kulunkatuko den lehena

izateko bidean naiz,

eta mina estaltzen ez dizun adatsari

goizez asmaturiko gauak lotuko dizkiot

planeta urratuen imajinazioaz kutsa zaitezen;

haize kirruaren eleak

mina delako horren mugak

ozenki sala ditzan,

adatsaren eromena izpilu zolien

elikagai dela frogatzeko,

igorri behar dizut ene mina

adatsez gordetzera,

likoreak apalegiak baitira.