—Esperantzaren leihotik...—

Izarren hautsa

Xabier Lete

Izarren hautsa egun batean

bilakatu zen bizigai,

hauts hartatikan uste gabean

noizpait ginaden gu ernai.

Eta horrela bizitzen gera

sortuz ta sortuz gure aukera

atsedenik hartu gabe:

lana eginaz goaz aurrera

kate horretan denok batera

gogorki loturik gaude.

Gizonak badu inguru latz bat

menperatzeko premia,

burruka hortan bizi da eta

hori du bere egia.

Ekin ta ekin bilatzen ditu

saiatze hortan ezin gelditu,

jakintza eta argia:

bide ilunak nekez aurkitu

lege berriak noizbait erditu

hortan jokatuz bizia.

Gizonen lana jakintza dugu;

ezagutuz aldatzea,

naturarekin bat izan eta

harremanetan sartzea.

Eta indarrak ongi errotuz

gure sustraiak lurrari lotuz

bertatikan irautea:

ezaren gudaz baietza sortuz

ukazioa legetzat hartuz

beti aurrera joatea.

Ez dadukanak ongi ohi daki

eukitzea zer den ona,

bere premiak bete nahian

beti bizi da gizona.

Gu ere zerbait bagera eta

gauden tokitik hemendik bertan

saia gaitezen ikusten:

amets eroak baztertuz bertan

sasi zikiñak behingo erreta

bide on bat aukeratzen.

Gu sortu ginen enbor beretik

sortuko dira besteak

borroka hortan iraungo duten

zuhaitz ardaska gazteak.

Beren aukeren jabe eraikiz

ta erortzean berriro jakiz

ibiltzen joan direnak:

gertakizunen indar ta argiz

gure ametsa arrazoi garbiz

egiaztatuko dutenak.