Hebe de Bonafini

Agian tximeletak aspertu dira

        egonezinean lurruna darien trenetan bidaiatzeaz

        nork daki. Mundu guztia ez dabil eta trenbidearen jiran

        Hori da agian bete ez genuen promesatako bat

        trenbideak eginen genituela zuen bihotzetaraino

        errealitatea mugatzen zuen burdin guztiaz

        eta agian (zoologoek ni baino hobe jakinen dute)

        katuak laztantzearekin batera ezagutu ditu herri honek

        umetokian falta zaizkien amets bikoloreen ilaurrak

        hau diot zooak bere artilugioak jaso eta

        beste trenetan konpetentziako trenetan abiatu direlako

        nostalgiko

        Oroiminaren kaligrafiaz

        izkiriatuko ditinat lerro hauek

        Malko bat ez dunalako nahikoa

        zigarrokin bat amatatzeko

        Baina jausiko ditun bihotzak

        eta orduan urkatu egin beharko ditinagu

        Horditutako haurrak

        Malenkoniaz lapurtu gauari izarrak

        Baina beti geratuko dun iluntasunean

        ulertuko ez gaituen norbait

        Silvio entzunaz maitemintzen garelako

        Asaldaturiko amen oihuak entzuten ditinat oraindik gauero

        Beren seme alabak noiz itzuliko zain

        Batzuen arabera kantua garraxia da,

        baina txoritxo askeak zuhaitzetan

        kantari entzuten ditudalarik,

        askatasuna aldarrikatzen dutelakoan nago.

        Askatasunaren alde askok beren

        kantuak eta ametsak eskaini zituzten.

        Haien gaztetasuna

        maitasunagatik eman zuten

        hogeita hamar mila horietatik, askok kontzentrazio

        esparrutik kantari abiatzen ziren

        fusilatu behar zituztenean.

        Modu horretan, beren ahotsa eta ereduekin

        etsaiari aurre egin zioten.

        Beren bizitza askatasuna eta iraultzari buruzko

        kantua izan zen.

        Hau da, hain zuzen, nire proposamena.