Joseba Sarrionandia

Presoen amak

Oroitzen zaitudanean, ama,

sukaldean egoten zara

mahaia bostentzat atondu,

aulkian eseri eta leihotik

kristala lausotzen duen lurrina

ezabatu gabe neguari begira

eta ni — badakit —

zure begien ondoan nagoela.

Patinan solasean eta lagun batek:

— Itolarria sentitzen diat...

zer den amaren begian egotea!

Las mares dels presos

Quan et recordo, mare,

Ets a la cuina.

La taula parada per a cinc,

I asseguda a la cadira

Mires per la finestra

Sense treure el baf del vidre.

I jo — prou que ho sé —

Sóc al fans dels teus ulls.