Hiru poema

Iñaki Andueza

Berriz ere dardartia bihurtu zait,

arima noski,

zer ote zitekeen baino...

Bitxikeriak besarkatuz eta,

hutsaren hustasun beltza topatuz

ene desnahia zureganatzeko.

Beti zu,

bidea atoratzen,

berde enkargatuaz asetzen,

zure bihotzgabearen hotsean

behin eta berriro ni murgiltzearren

madarikatua sentitu arte.

Beti zu,

ene munduaren lamien disdirak lapurtu nahiean

bizitzan topeka ibiltzera ni zigortuz

zure nahikeriengatik, kuttuna.

Beti zu,

beti ene porrota,

eta bizitzeko indarra ematen didan

bionganako oroimena.

Begi beltz mugagabe batzuk

nere gogamen-lapurtzen edo,

marmarkatzen zidaten,

eta lehenengo begiradarekin batera,

ito etin ninduten

beraien irribar herdoilduetan.

Konszienteki egiteak

mindu ninduen geihenbat

behin ezagutu nituenean;

bainan amodioan ibili gitien azken egunean,

beraien ilunabartasunean

hunkitu ninduten betirako,

zorotasunaren azken haria agortzen.

Begi beltz mugagabeak eta

ilargi tanta batzuk,

bihotzean murgildu zitzaizkidan,

derrepentean,

ene amodiozko hilerrian

etengabe izateko.

Lainotsua zera, iluna

eta kresalaz kutsatzen duzu guztia,

ametsak eta irriparrak

laztandura eta lujuria.

Lainotsua zera, laguna,

eta zure bide blaituetan,

zure musu sakon batean

galdu ninduzun, intzian.

Lainotsua, emakumea,

eroen nahia zera, agian

lamien bular saldaz egina

baina beti lainotsua, galdua,

erakargarri eta lizuna.

Malenkonia nereganatzean

izango zaitut gogoan,

itsas ertzean bagatzerakoan

mamituko zaitut apurka

lainoen erreinuan

zure desnahietan, kuttuna.