|
—Euskal-Olerki Bikañenak—
Yainkoagan bat
Ormaetxea'tar Nikolas (Orixe)
I
Nere Burua
Bil nadin barnera, mintzo bat entzuki,
argi bat izetuz, bihotza landuki,
Leze-barne huntan zer dut ikusgarri?
Bost aldiz nerera mintzo ozenak yo du!
ni berriz etxetik hurrun nabilazu!
Ate-yoka norbait. Erantzuna... «Bego».
Iparra geldi da, legun dator ego,
hegatsetan dakar maitetasun bero.
Haren mintzoari muziñik nork egin?
Bide zoroak utz, etxera sar nadin.
Etxera sar eta zoko denak ilhun,
begi lauso hau noiz enegandik hurrun.
Egun zoroaren aztarnak itzali,
Deitzaile maitea, Zu zaitut iguzki.
Ba dakust enegan izkutu hondarra:
barnean bizi dut Irutan Bakarra.
Berak bizi nau ni, Beronek naragi;
barne-muin hunetan Berau bekit argi.
Nigan hari duzu, Aitak sor Semea,
ta alkar maitatuki Biongandik duzu
Has Gurena. Yesus ¡Nire lo betea!
Ernal-iturria nigan daukadala
Yainkoaz hain antzu ¡Nondik naiz ibilli?...
Aunitz esker! Yaunak egin baitit argi.
Ez bezat argi hau nik itzal, ez bezot
edozein mintzori ta argiri yaramon:
emen daukat oro; etxe-barnen nagon.
II
Anai Sabelkide Martiñ'i
(Otoitza)
Urra ziñun gorputz azal-ustelkorra;
yausi zen zure etxe aragiz egina
iru urte baino len. Arima zerura
igan zen, leizetik argi betikora.
Labur egon zedin ilhunpe beltz huntan.
Oraino zu baitan adi-argirik ez,
grazi-argia bai sort-egun berean. (1)
Aingeru gazteñok erauzi zinduan
Yaunaren aginduz intxaur-adarretik.
Han geldi ginduzun gu biok gordiñik
intzaur-oskol barnen ondu-bitartean.
Beste begiz ikus, beste gogoz maite
duzu Yainko on hori. Irutan bat dena,
(Aitagandik Seme, Biengandik Hatsa)
aitzinean duzu, dena den iduri. (2)
Guk emen bai, zuk ez behar oroipenik;
euzki horrek ez du bein laino-tarterik,
Ikustez, maitatzez, aterraldi bage,
zer zorion duzu sabel-anai maite!
Ba dugu lurrean argi horren izpi,
baina gorputz hunek askotan itzali.
Iguzki-tarteka zerbait ba dakusgu,
baino oroit-ezaren lainoak galtzen gu.
Ez egon behar ni aterrik bage erne,
Yainko onaz beterik esnai ta lo ere!
Igorrazu, anai, oinhaze ernegarri,
Yainko-min sakona, barne-gozo bizi.
Enegan ez bedi gaurdanik otz, ez gau,
argi bero orretan ur nadin guzi hau.
Oroipen gaixo hau bego bere baitan
aron ibiltzeke, tinki Yainkoagan.
Amak sabelean gu senti bezala
senti zagun Yauna. Illen garenean,
ark baino barnago altzoan gaitzala.
III
Arreba Sabelkide Denuxi'ri
(Chile'ra)
Hurrun aiz, hurrun dun gure Martiñ; emen
aitaren ondoan nauzute, ta an goien
amarekin hura.
Yainkoak barreia
gindunan bere esku legun begidunez:
halere esku huntan geuden zorionez,
ezin aldeginki. Bai esku zabala,
sabel berokia, begi maitakorra.
Begi-nini gaitin; elkarrago geuden
sabelean baino. Nere buru barnen
zaute zuek ere bihotz-arimetan:
hirurok bat gaitun oroipen bizitan;
batago Yainkoan. Hunek gu sor, bizi,
Hunek emai onez Bera sendirazi.
Sabel bateti ilki, sabel batera yo
(Yainko onen altzora): emen argi, bero;
emen zegon zori lurrean gaudeño.
Gauzkion zantzuan, aterrik bage erne,
gauden adi beti, dugun beti maite
anai harek antzo. Dakusagun elkar
Yaunari begira, bihotza su ta gar.
Ez geuden hurruti, hortik ainbat bide
emendik zerura, Yaunaren altzora
Sar adi barneon, ago Yainkoari;
emen ikusko naun; behon anaiari.
Gu bien gorputzak ama lurrak irets
ditzanean, ordun, Yaun hunen altzoan
arimok bil bitez betiko beroan.
(1) Zedin, zen L. arc.
(2) Bezela.
| 
