—Olerti—

La belle dame sans merci

John Keats

euskaratzailea:

Mirande'tar Jon

—«Oi, zer duzu miña, zaldun,

Ibilki bakar ta zurbil?

Txoririk ez da, t'ibiña

              Igar-urbil.

Oi, zer duzu miña, zaldun,

Ain sorgor ta lorrez yota?

Urtxintxak kutxa bete du,

              Ein da uzta.

Lili bat duzu kopetan,

Antsiz ta sukar-intzez blai;

Matelan arrosa, iltzer

              Ura're bai».

— «Andre bat landan batu dut

Txit eder, lamin-aur bat letz;

Adatsa luz, oiñak arin,

              Begiak beltz.

Ene zaldian yarri nun,

Gero deusi ez oartu;

Ezen kantuz ziardutan

              Lamin-kantu.

Lorez ein nion buruztai,

Gerriko ta beso-estun;

So zidan iduri maitez,

              Baiñan itun.

Yaki gozo arki zidan

Basezti, ta zitu onik;

Baitin arrotz-itzez zion:

              «Maite aut nik».

Lamin-leizean sar giñan,

An negar egin zun miñez,

An aren begiok itxi

              Nik-lau muiñez.

An lo-azi nindun kantuz,

Et'an nik, ene gaitzetan!

Amestu azken ametsa

              Muño otz artan.

Printze et'errege ikusi nun,

Il-margul; oiuz zioten au:

«La belle Dame sans merci

              Menpean au!»

Aien ezpaiñ legorren dei

Lazgarri au aditzean,

              Muño otzean.

Orregatik nago emen

Ibilki bakar ta zurbil,

Naiz txoririk ez, t'ibiña

              Igar-urbil».