—Olerti—

Ur-ondoan

Aurraitz

Latsaren eres mintzobakarrak leiar-bideak beera

Erun zizkidan gogayak ixillaren urrunetara,

Atsedenaran billa bakarzale-tamal ur-ondora

Eldu nintzan illuntzaurre otzean biotza minbera.

Negu biotzeko aizetxu gordiñak goiei kendu-ta

Edurren laztan otza zekarran arru-zear meetu-ta;

Ixil eta zorrotz zeragoion kadenean nasi-ta

Errekarteak izozten, eguterari oratu-ta.

Errekondoko gentza ixillari neure nekeak samur

Azkatu nizkion, biotza zabaldurik buru-makur:

Negu lora urdin betek neure tamalkide egiñik-ziur.

Negarrari eman zion, sarats-pean, eriotz-bildur.

Kaden, billoizik goi berunei begira zeuden udamin;

Makal luzeak, ixillaren goaitari antzo zutin.

Arrats sarreran itzali ziran, otzari geiau ezin,

Eguzki' izpi larriak; eta oro geratu zan ozmin.

Karraskadaka igaro ziran erroiak, lo-leku billa.

Bare zegon alboan, min ez atsegin, oian ospela:

Urrun baten oiartzun leunak laztandu zidan goibela

Tobera gozo baten durundia adi nun bereala.

Uraren lasterrak, biri-birika, zeramazkin urrun

Illuntzearen samin guziak muna otzai mun ta mun

Nungo aberrian uzten ote ditu? Norentzat lagun?

Erosta ixil-ixilla aizean geratu zan bigun-bigun.