—Olerti / Etxaniz'tar Nemesi'ren olerkiak—

Iturri agortua

Nemesio Etxaniz

¡Ai, Iturritxo, Iturri!

Maitale biurri!

Iturriak maite bat

omen zun ixillik:

bat ixillikan, eta

bestea gorderik.

Maitale biurri!

Ai, Iturritxo, Iturri!

Eguzkia goizero

an dijoa egan,

gallurretik jauzika

aitzik-aitz irristan.

Nora joango? eta

(ez iñori esan)

iturrira ixillik

maite-jolasetan.

¡Ai, Iturritxo, Iturri!

Maitale biurri!

Euzkiak iturrian

sarturik burua,

aren bustiz gozatzen

zuri bere berua

Ain zan Iturri polit!

ta ain gozo ingurua!

Eguzkiak antxe zun

biotza lotua.

Alde egiterakoan,

gabero malkua.

¡Ai, Iturritxo, Iturri!

Maitale biurri!

Lizar-landara gazte,

Iturri-ondoan:

ezkoaren indarrez

goraka zijoan.

Nork esango? Lizarra

Iturri-alboan,

onen maitez zearo

galdua zegoan.

¡Ai, Iturritxo, Iturri!

Maitale biurri!

Euzkiari musu, ta

Lizarrari xirri.

Lizarrak Eguzkia

andik kentzearren,

asi da gañetikan

adarrak luzatzen.

Beretzatz bakarrik nai

Iturritxoaren

kanta txanbeliña, ta

Eguzkia andik ken.

¡Ai, Iturritxo Iturri!

Maitale txoroa!

Arrixku aundikoa

den ire jokoa.

Eguzkiak amorroz

Lurra kixkaltzen du,

Lizarra igartzeko

asmoz, gar eta su.

Baita ere azkenik

asmoa burutu,

ta Lizarrari muna

ondotik igartu.

Baña Lizar-ostroak eror ziranean,

Iturria ere il zan, aiekin batean.

Ta Eguzkia pozik biaramonean

aitzik-aitz iturrira etorri zanean,

maiterik etzun arki lur soil elkorrean.