Ardi galdua

Irisarri

                    I

Zure artaldetik, Iesus Artzain ezti,

ihes egin nuen nere zorigaiztoz;

ta bertze ardiak utzirikan, geroz

galdu onen bila zabiltza zu beti.

Ibar mendietan goiti ta beheiti

inon geldi-gabe arin-arin zatoz,

anbat otz ta bero ta neke igaroz,

oinak odoletan, musua izerti.

Zu neri deiezka, ta nik ez erantzun!

zu neri fistuka, ta ni soraiorik!

zu neri iarraika, ta ni beti urrun

Nere tzarkeri au otoi! barka zazu,

barka, Iesus, ta ni soinera iasorik

artegi barnera berriz bil nazazu.

                    II

Ihes ioan nintzen, au ardi kazkarra!

noski ez nakien zenbat pizti etsai

zelatari zeuden ni galtzeko ernai,

zintzurra zabalik, gertu atzaparra.

Biotzean damu, begian nigarra

neroni atzera banatortzu orai;

egidazu, Iesus, begitarte arrai,

entzun doakabe unen deiadarra.

Ala ez al nauzu zugana bilduko?

ez ote didazu ardi gaixo uni

artegi-atea bertan zabalduko?

Nere oiuari gorrarena egin

ta sasi artean utziko nauzu ni

otsoen erpetan berriz eror nadin?