|
—Itz-Neurtuz—
Dabid'en Eresia XLVII'garrena
Gelineau
euskaratzailea:
Etxeberria'tar P.
1
Entzun au, erri guziok,
Ernai belarri lurbirako biztanleak
Lagunabarrak eta aundizkiak,
Aberats eta beartsuak batera.
2
Nere aoa senaz mintzo da
Ta nere biotzeko marmarra, adimenaz;
Esaera bati belarria ezarririk,
Nere asmakizuna lyraz agertzen det.
3
Zergatik beldur zorigaitzeko egunei?
Gaiztakeri orpoz-orpo det ta esitzen nau
Ayek, beren ondasunan uste dute,
Ta aberastasun gañezkoz arro dabiltza.
4
Baña gizonak bere askapen erosi ezin
Ezta Yainkoari bere ordaña eman
Garesti bait-da gogoaren askapena.
Betiko ola egiña bait-da. Biziko al da?
5
Ez al du ark illobi bein ere ikusiko?
Or ba, sendunak iltzen ikusiko ditu,
Orobat zoro ta burugabea galtzen,
Zituzten ondasunak besteei utzirik.
6
Beren illobiak etxe dituzte beti,
Gizaldiz-gizaldi beren egoitz;
Ta eman zien beren izena beren lurrei!!
7
Bere geikerian, gizonak ez du ulertzen
Iltzen duten aberea dirudi.
8
Onela diyoazti: berengan itxaroz;
Ta ayen ondotik ayen otsera arin-arin.
9
Xeol'ean sartzen dan artaldea,
Eriok larrera daramatzi;
Biotz zuzenak ayen mendetzalle izango.
10
Goizean ayen irudia ondatzen;
Orra or, xeol'a ayen etxe-bizitz;
Yainkoak, berritz, nere gogoa askatuko
Xeol'eko atzaparretatik, ta artuko nau.
11
Ez zaite estutu gizona aberastean
Aren etxeko aintza azitzean;
Bere eriotzan ezer ez dezake eraman,
Aren aintza ez da arekin yetxrko
12
Bere bizitzan onesten zun gogoa
—ta zikoizkeriz goratzen zaitue—
Bere aiten azikoei batuko zaye,
Berriz Argirik ikusiko ez duteenei.
13
Bere geikerian gizonak ez du aditzen,
Iltzen duten aberea dirudi.
| 
