Paradise Lost

Luis Garziarena

Jainkoaren bideak gizonari

Nahi izan ditut adierazi

Hitz gorez, perpausa noblez

Baieta ene populu erratua bide xuxenean ezarri

Gauaz lo egitean aingerua jausten

Zen enegana, gero egunez diktatzen

Nituen haren perpausak, ene poema

Burutzera galeraziko zidan

Ezpataren beldurrez

Gaztetan filosofiak eta hitzen plazerak

Xoratu ninduten, gero Italietako poeten

Hango katedralen erritmo berri eta argi bat edan nuen

Ene lumaren zerbitzuko

Haurdanik sentitu bainuen ene patuaren deia

Ene hizkuntza basa hornitzeko

Hats haundiko lan hedatu batez famatzeko

Egarria, agian ere gizonaren oroimenean irauteko nahia

Ene herritarrak elkarri erraiak ateratzen

Zizkioten bitartean nik bakardadeari

Itsutasunari tantoz tanto bere musika segretua ebasten

Saiatu nintzen, orri xuritan antolatzen, ontzen, zizelatzen

Zeta-txitxarea bezain berez, haurgite bat bezain dolorez

Begiekin ez dakusanak bihotzarekin baitakusa

Nik badakit geroak zer esango duen:

«Adamen Parabisua poema batean aurkitu nahiz

Bere bizitzarena alferrik galtzera utzi zuen.»