—Lau poeta—

Inazio Mujika

Maindireak etxe atzean lehortzen dira

Arrats beheratik zintzilik

Haizearen jolasgarri urdin

Eszenario urrezkoan.

Ifarrak, alertzeetan behera amilduz,

Iratze jaso berriaren ametsa lapurtzen

Eta goizaldearen kamisoi hutsa

Belar ferdean obo da.

Neskaren bilustasuna maindire artean

Dantza eta dantza ilargiaren haiduru edo

Ilargiaren ohoretan.

Maindireak gorpuzñoa estaltzen alditan,

Alditan, bilusten gorpuzñoa maindireak.

Bularrak xuri, xuri maindirea,

Liho haragiaren baltsa belazean.

Uda hartan, txilar koloreko matrailez

mozorrotu zen ilargia, uda hartan.

Eta uranditako kresal orok ez zituen

bere ezpain harabartuak iharrosi.

Mozorrotu zen aidanean,

geltoki zahar desolatuetako erlujo geldituaz *

eta esfera beztuan herioaren aurpegia

ikus zitekeela hotsegiten zuen izuak hartua

maleta eramaile hordiak, uda hartan,

bigarren espaloieko banku berdean jarria.

Mozorrotu zen, finean,

eskaratze ttipiko zutikako kolgadorez

non bilustasun iluna eskegita ageri den goizaldero.

Eta liho fineko maindirez

eta lore laranjetako sobrekamaz

eta sapai bajuegiko igeltsoz eta...

Uda hartan jakin zuen ilargiak, neskaren berri.

* geltoki desolatuetan ezin ibili erlojurik.

Bekaiz zezakeen neskak

mendi muinoko urki bakartia ortzi mugan

zeina gauero xuriz jazten duen ilargiak

zirri ezkutuetara jolastu aurrean.

Bekaiz zezakeen eman dezagun,

teilatu ubelen soslai fina hiriko goiz txintan

bere mugetatik zehar ihes egiten bait du

amorante beteak —lapur beltzen gisara—

leun gozatu ondoren bere leiho irekia

Baina gehien bekaizten duena ausaz

ez dateke urkia, ez teilatua edo leiho irekia ezpada

egun argiz ibilitako bide ezkutu arraia.