Sortu da goizaldea

Joakin Balenzia

Baina eguzkia irteten ahaztu omen da

lurralde honetan.

Lainoa da jaun eta jabe.

Mendia dago berak poseditua

gaua laburregi egin zaion

maitale batentzat antzeko.

         Besarkatzen ari dira behiak,

zaldiak, akerrak, bildotsak

mendiaren magalean,

eta nik ez dakit non nagoen

mordoilo horretan.

Bikaina dela, baietz. Natura

helezin eta gertua, estrainioa funtsean.

         Ez dut oroimen luzerik;

zorionez ene nazka hasten da egunero

mendiarekiko estaldura lainoak

utzi behar izan ohi duelarik

eta abereak ikusten dira belarra jaten.

Bihotza okertzen da eguzkia desiratzen.

         Azkenik hodeiek mantentzen dute

lurralde honetako liluratasun goibela

eta euriak, erregina ugalkorra,

indarren oreka zaila inposatzen.

Nik ez dakit non nagoen

gatazka honetan,

baina ez dut gainditzen.

         Hemen belarraren gizakizko usainaz

ohartu naiz beroaren hezetasunean zehar.

Sartzen dizu ibiltzerakoan,

lurrin ezti eta samina batera,

emearena antzeko.

Belardietako lamia, Natura,

erakarkor eta beldurgarria.