Serenada

Jean-louis Davant

Emakumea maite dukan gizonkia,

Utzirik Minotauroren bortxakeria,

Kortesian har ezak Occitaniako

Trubadurren bidea,ez zaik doluturen,

Kantoreak bederen baitituk onduko.

Behin bazen Parisen

dama gazte eder bat.

Senar ona bazuen,

aberatsa gainera.

Kortea egiten zion

kantari pobre batek.

Gau batez etorri zen

ilargi betean

damaren leiho pera

eta gitarragaz

berriz kantatu zion

ezti ta kartsuki.

Azkenean senarrak

asperturik handik

ohildu nahi zuen

amorante gaixoa

bezain hastiroa.

Baina damak erran zion:

adiskide ona,

otoi bego bakean,

serenada urririk

kantatu baitigu

eta horri eskerrak

gozatu baititut

ohore ederrenak

zeronek eskainiak.

Horrela poesia

eta emaztekia

bi bider aberastu

zituen kortesiak.

Behin ukan ez zuen

entzuleen ohorea

gau hartan hartu zuen

olerkari pobreak

Eta senarrak bete

usu ahazten bide

zituen eginbide

Gozoak. Serenada

ez omen da galdua

oraino Erriberan.

Emaztedun garenok

aberats izan gabe

gure fortuna dugun

estima eta lagunt

serenada etxean

kanta baitezakegu

pixuntzia burutik

behera ukan gabe.