Amaitu gabeko poema bat

Jiang He

(Pekin, 1950)

1. historia zaharra

kartzetako hormari itzatua naiz,

denbora beltza sakontzen doa

beleak

taldeka biltzen dira,

munduko zoko guzietarik

banan bana

hiltzeraino

sardeskatzen dituzte

horma alde bortako beroeak.

heroen sufrantza

mendiak baino bakarti diren

harri bilakatzen da,

heroeak kurutzefikatuak dira

bide bat ireki nahi dutelako,

kreatu nahi dutelako,

beren arrazari karatera bat ematearren.

haizeak higatzen eta

euriak bortizki bustitzen ditu

horman herabeki altxatzen diren irudiak,

beso, esku, edo arpegi apurtuak,

azoteen euripean

nere anaien eskuak

xixtatuak, irentsiak, beltzak.

eta nere arbasoek

pizuki lan dagite,

horman sartzen dira

ixilean metatzeko

nere aldia da

koleraz jantzirik esklabo destinu horren

aurka abiatzeko,

nere heriotz gogorrak

hormak zikintzen dituzten lohiak

jauts araziko ditu,

ixilean hil diren guziak

zuti ditezen eta

oihu egin dezaten...

2. martiria

neska hilgo date,

ama naiz

harmen muturra nigana dator

eguzki beltza

nigana

harmen muturra egarriz kraskatu

lurrean dabil

haritz zaharra naiz

eri lehortua naiz

arpegietan lotzen diren ximurrak

eta lurrak jasaiten dituen kalamitate berak

naiz

bihotza lurrean aurdikia da

nere alabaren odolak

lurra ziliportatzen du,

beroki

nere alabaren negar gaziak

mateletan ixurtzen zaizkit,

bat bastearen ondotik hormatzen

eta kantatzetik gelditzen diren

neguko ibaiak dira,

ahizpak, alabak, emazteak naiz

nere arropa funditua da, nere ileak itzulikan

erortzen zaizkit,

ez dira hostoak

uhinen loreak arkaitzetan hausten dira

ileak itsaso ditut

aitak, senarrak, semeak naiz

nere esku erraldoiek ilearen itsasoa

mugiarazten dute,

haien loturak kraskatzen entzuten ditut

untzia naiz

oihan deserrotua

basaki bersortzen den oihana.

3. exekuzio kortean

haize gezurrak leihoak eta

begiak tapatzen ditu

masakrea bidean doa.

ez nitake ate atzean gorde

nere odolak ezin du

ez eta ere goiztirietako haurrek.

kartzelan sartu naute

eskuak loturik, burdinak hanketan

haragia sakonki ausiki didate,

azoteak eta odolak nere gorputzean

sare gogor bat ehaintzen dute,

abotsa hautsia dut

bihotza sutan daukat

ixilean nere espainetan erretzen ari da

bihotza

eta exekuzio korterantz noa

eta mesprexuz historiaren gau honi

munduaren zoko honi begiratzen diot.

besterik egin ezinean

zerua hautatu dut

exekutatua izan behar dut

bestela

ilunak ez dira gordetzen ahalko,

ilunetan sortua naiz

argi bila noa

hil behar dutena naiz

bestela

gezurrak hautsiko dira

guzien aurka naiz

argiak jasan ez ditzazkeena

ixiltasuna barre.

bortxaz ekarri gizon tropa,

disdiraz debekatu jendetza beltza

mila urteetan suplizioan kantuz aritu

diren guzia naiz

nere exekuzio propioa ikusten dut

nere gorputza

olatuz olatu

odolez hustua dakust.