Prometeo deskateaturik

Luigi Anselmi

Jainko ororen lehenak,

Zeus handiak,

goizero igortzen du arranotzar ankerra

gibela urra diezadan...

Bainan iluntzero esku beltz batek

zilarrezko igitai zorrotzaz

estekatzen nauten

burdinezko lokarriak trenkatzen ditu...

Gauero,

izenik gabeko kaleen labirintoan

barneratzen naiz jainkoen isilean,

beraiei ebatsitako sua

gizonen artean barreiatu asmoz...

Eta Dionisio alaiak, eskuzabalki

eskainitako ukendu ezti gozoaz,

ardura ematzen ditut

hegazti jainkotarrak

erraietan egin zauri larriak...

Hiri urdin-arre honetan

ortzea

barnetik ikusi

itsulapiko baten

zirrito estua baino ez da;

itsulapiko ahantzia,

haur pobre baten

jostailu kaxa ilun

eta hutsean...

Ortzeko zirrito urdinaz salbu

itsulapikoa bezala izkin guzietatik

ingurinatzen gaituen hiri urdin-arrean;

itsulapiko honetan, diot,

bere jabeek, gure jainkoek,

berantean behin gordetzen dute

sos bakanen bat,

limosna,

esperantzazko kontsolagarri...