Itxaropen argi-printzak

Otsalar

Inguruan ura dutalarik or-emen

soilki natxeok nerekautan amilburu baten.

Bean, labar amiltsuen oinpean,

olatu zoroak orrua dariola burrukan.

Itxas-ertz egalean duelarik beren abaro,

ur ta ortzien jaun eta jabe, naro,

ozkarbia urratuz, kaioak beren zoruna.

Eta uraz-andik erri ta gizonak diek azkatasuna.

        Geldiro baiñan ausarti, joan eta joan,

itsas azalean ontzitxo bat dantzan.

Ura lasaiki ildaskatzen uan ontzi: naramak irekin

bide urdiñen gaiñetik, lur ontatik urrin,

nire barne gogaketak azkatasuna ezagutu dedin.

Egoak ba-nizkik... aruntz joan al baneza...

Baiñan, oldozmenaren egoetan zergaitik ez ega?

Eta ames gozo baten murgil librea naizela?

        Ai! ez balitz aberriagaitik, ene aberri maitea,

biotz-biotzean daramatan aberri maitagarria,

berriz ere ik esnatuko nauk eta ilgo duk ene ametsa.

Lurrari lotua nauk, aur errukigarri,

besteren azke izanean dutalarik bekaizkeri.

Jauna!: indartuko al duzu euskaldun erria,

jarraitu dezan beti Zure sinismen bidea

eta ezagutu dezagun noizpait besteak bezin librea.

        Ikusmen gogalpentsu ta ameskar,

zabal aiña alai arkitzen aut itxasor,

ire ur-irakin apartsuak dituk goruntz jaso;

nik, osertz irrutietan ene begiok so.

Ire beso urdiñekin erri guziak gerrikatzen dituk,

anaitasunera, ire lokarri urdiñok alkartuko al gaituk,

zorionez kanta ditzagun: «eman da zabaltzazu»,

bira erri guziak ik bai dituk laztandu.

                             * * *

Itsas bazterra!, zorioneko itsas bazterrori!,

ire kresal aizeakin azke usaia dakarzkik beti.

Ik piztutzen diok nire barneko gau illun oni,

urrutiko itxaropen lausoan, izar-dizdiratsuen argi.