Ezki illa

F. Garcia Lorca

Oi ezki zar!

ur loaren

ispilluan

zara jausi,

bekokia bean,

sartaldera begi.

Enborra aus eutzuna

etzan ipar miña,

ezta egurgiña

aizkora zorrotzez;

ak ba-ekin barriz

erneko ziñana.

        Zure ata sendoak

dei eutson Balbe'ri.

kabige, ta antzia

zelai-ezki gaztek,

ikusiz zerori.

Oldozkun-egarri

zintzalako noski,

eta zure buru

eskerga ta zarrak

anai —urrin— kantak

bai zitun entzuten,

txit bakartsu.

        Soiñean zeukan zuk,

joranez gorderik,

zeure griña-miñen

txindarra oraindik;

eta biotzean,

Pegaso'ren azi

gerorik bagea,

itxaspera doan

euzkiaganako

naimin xaloaren

azi izugarria.

        Inguruentzat bai

samiña sakonik,

ostoren zangarra

orriuts, billoisik!

        Gaurgero etzara

Illargi'ren kuma,

ezta aizeñoaren

par-lore sorgiña,

ez izar zaldunan

makil zut urdiña.

Ez yatzu itzuliko

bizi-udalena,

ez zuk ikusiko

azaro gardena.

Igel-abi izango

ta txiñurriena.

Ule soil berdetzat

asunak zaukakez,

ta uaitzak gau batez

irri dariola,

samiñetan dautzu

eroango oskola.

        Oi ezki zar!

ur loaren

ispilluan

zara jausi.

Nik ikus zindudan

illun-abarrean,

eta gaur bertan dot

konta zure illeta,

neurea be baita.