Lapa-saltzaillea

Dorralbiz

Aitz oralditsuetan,

goiz-arratsaldeetan,

euri naiz edur izan

lur-aldietan...

Gaiñubeta eskuan,

zapia buruan,

oiala gerrian,

izgora, izberagaitik

ibilten naiz sasoian.

Itxas-ertzeko aizea,

zorrotz sarri,

soiñu eginda

belarrietan jarri.

Naiz dala zirimiri,

naiz dala aterri,

aitz-gain niri pozgarri,

ogibideagaitik

egurero an nabil azarri.

Ugin-orru ta

ur-txipristiñari

jaramonik ez,

eta arloan ari.

Oiñak noznai busti,

gerria be bai sarri,

soiña beti ozkirri,

neke-oztopoak gorabera

eutsi bearko lanari.

Landertasun ta ezean

jantzi zikiñak

iñoiz faltatu ez,

egiñarren alegiñak.

Orraitiño ez ba'litzaz makalak

eta biotz-samiñak,

ezta be sendi-griñak,

txirotasun eta jantzi

trauskillak gorabera

alai gintzakez, bai alajaiña!

Amak ekarri genduzan

guztiz billoisik,

lurretik joatean

ez da bardintasun ezik;

beraz, ez ba'litz dirurik,

ezta be aberatsik,

gugan bada osasunik

ogasun-eza dala ta ez dala,

ez dogu buru-austerik,

bai zori onik!

Or dagon bonbilla ekarri,

eta zurrut, Josepa, paitarrari!

Auxe barik gintzakez, ziñez,

Lapa-saltzailliok errukarri.