Esnaera gozoa

Irigoien'dar Roman

Bete-beteko loa egin-da

bai gozo esnatu gaur ni:

lo-asea ta txorien «txio»

nituala esnalari,

egun berriak poz eta atsegin

dakarzkit lenen-opari.

Au aldaketa egin dedana!

—esan leike sorginkeri—:

atzo, agure antzean, neke,

buru astun, gorputz nagi;

gaur, urte-zama gabak kenduta,

soin bizkor, adimen argi.

Bart nintzan gizon ura ber-bera

naizenik ere ez dirudi.

Indar berriko gizon egiña

esna naizen bezin laister,

egin dizkidan mesedeen ordez

Jauna'ri esker ona ager;

kristau bezela, otoitzak egin;

guraso-legez, gu oker

guztietatik atera gaitzan

eskatu bein ta bi bider...

Goxo ta epel, zardadeak jun

eta gaztaroa susper;

ogeraño oles alai eguzkik,

txoritxoak kantu eder...

Ni, zorion-ur garden obetan

igariten ezin asper.

Ontan Juan Marik irikitzen du

nere gelako atea,

ta —«aitatxo, aita», oiuka— emen

dator nigana semea.

Ogeratu zait, besotxoekin

estutu lepo nerea,

ta zenbat musu eman dizkidan

ez da erraz esatea.

Beren gozoa zenbateko dan

itzez ager nai izatea

—gure aragi dun aingeruak

maite gaitula azaltzea—

eziña uste dut, ta gurasoak

utsak degu jakitea.

—Atoz —mintzatu nazaio— jarri

nere ondoan, kuttuna;

begira neri, ondo ikus zaitzan.

Maite, zure edertasuna

aldiro berri iduritzen zait,

iñoiz aspertzen ez duna:

zure ezpain, begi, arpegi dana,

zure errukabetasuna,

zauden lekuan zabaltzen dezun

aingerutarren lurruna...

Zuri begira garbi ikusten nik

aspalditik dakiguna:

zergatik degun ain bereziki

Jesus aurtxoen laguna».

Ontaz gañera zenbat gauz neri

dizkidazu gogoratzen...

Ni ere aurtxo izana nazu,

eta zu orain maitatzen

zaitugun eran, etxekoak ni

orduan maite ninduten.

Seaskatxoan lo egiten nun,

xopatxo gozoak jaten

ta «Otxoko» ta «Axerko'n» kontuk

entzuteak irrikatzen.

Baña aspaldiko gertaera aiek

jun zitzaizkidan aztutzen,

ta zuk, bigarren aurtzaro onekin

dizkidazu berpiztutzen.

Aingerutxoak —gauz jakiña zan—

nere itzaldiaz aspertu

ta orain salto ta gero tira,

oge-gain guztia urratu.

Pakea nai-ta, ipui bat asi

dedanean, inguratu,

neri begira arretaz jarri

ta itz bakarrik ez du galdu.

Ordañez «Iru errege datoz»

dit gero berak abestu,

—Lengo txoria ixildu bedi;

aingerutxo, zuk jarraitu:

zuk abestean, nere biotzak

besterenik nai ez bait-du.

Ordua nunbait, ta emen dakar

emazteak gosaria.

Zai egon ba'litz bezela, ixildu

zait seme abeslaria,

ta jaten asi naizenerako

entzun det bere eskaria:

—Aitatxo, neri ere pixka bat...

Eman dioten zatia

«amen» batean ezkutatu du,

ta gero eske berria...

Orla, neretzat jarritakotik

semeak jan dit erdia;

berea, berriz, berak bakarrik

katillu-zopa guztia...

              * * *

              * * *

              * * *

Lurrean naste izan oi dira

atsegin ta lan astunak.

Etxetik laister irten bear det,

luzeak dira egunak

ta ez dakit zer ezkutu dun gaur

neretzat etorkizunak.

Ala're —Jauna'k dezala nai—

ba'letorkidake ittunak,

gabez laño beltz eta lodia

illargi-argitasunak

argiz jazten dun eran, eguzki,

txori ta seme kuttunak

sortu didaten pozak, piztuko

biotzeko txoko illunak.