Itsasoari adi

Aurraitz

Ire orroi sakonen itzelak, itsaso,

bestaldeko ixillera naiok, oldoz-jarrai,

urdin ameskoi-zear, adimena ernai,

gaiaren lokarriak bazterrean lauso.

Bakartasun garbia bitartean aldi,

urrunen ots samurren oiartzun arrotzak,

oldozkunen zelaian murgillik zentzuak,

sorgortuta nauke eure indar azkeai adi.

Arrats-bêraren zotin gardenean, asau,

euzkiak mun dagitso, astiro, osertzari,

gorri, ubel ta odol itxita, ames-dari.

Ugin-abots garratzak etentzeke dirau.

Alaka ikaragarri, ildriska, aize, euri ta bits

ibitzen dozak errai illunen aserreak.

Bare agoanean ire eresi miñak,

kaden gozoz laztantzen gogoaren irrits.

Egurats sorgiñaren ikutuak berein

joare, ots sarkorrez, ixil ezaungeetan.

Zeutzua zorabio ugiñen lilluran,

bare yaukadaz griñak, ames txauen otsein.

Senetik azke nauko ire ahalak konkor,

ezkutu sakonetan maratuta, erkin;

ire bikaintasuna gizonentzat ezin

Aloroduna, ziñez, ire ugalen Aitor!