Illargia...

Muniategi'tar Sabin

Illargia illargi zanian...

Igetargi betia edermin!

Ene amonaren babespian

baikor zan gustia, gustia zorgin!

Unero bizia soiñeratuz,

bide oro elkor zirudin,

gogoari ega-arazituz

zeru gustiak oztin-oztin.

Goizak argi-argi zetorzan,

gau baltzak ere ez illun,

nun zalapart eta nun txuntxun,

oiñak, arin, aidean zebiltzan.

Txikia nintzan txiki-txikia.

ume ikusgure ipurtarin,

amonaren eskuz ibillia

ipui ezti gazi-gozoakin.

Bere esaera eder gozoak!

aolko ezti samurrez erein

eta, izarrik izar, jakin-min

nik maitez, altzoan ikasiak.

Ta amets egaetan bidezkari

lamiña zorgin ipuñakin

larrez larre, eta, odei gain

ibilli nindun bai ikarati.

Eta, gero!... Zenbatzu zergaiti

dana aztertu, dana ikus-nai,

beti galderaka ta, izuti,

beti bai eske, erantzun zai.

Oi! bidez-bide ibilliz... zenbatzu

ibil ninduzun zerurik zeru,

bai «mamu» eta, «gona-gorritxuz»

amaika egun eder gatzituz!

Arrezkeroz bai zurekin nazu,

ametsez goi-bideetan barne,

nereagotuz sakon eta, sutsu,

ai! Izadiaren edertasuna.