Eguzki goiztarraren gozotasunez

Muniategi'tar Sabin

                  I

Eguzki goiztarraren gozotasunez,

gau intz, garoaren besoetan,

lurra berotuz dator goiza,

argi-dizdira zerutarrez...

ego ots eta, surrumur eztiz,

biziaren artu-emanetan,

bizia edertu eta, goretsiz,

maitezko lor berriketan,

gora-mañezko biotz-katez...

Eta, zelaiak

lorez diran bitartean;

eta, basoak,

itzal gozozko estalpe...

ixil-giro, une eztietan,

bare-bare,

alaia dator aize-artean,

durundi gozoz, izkutatua,

Jaunaren Magalpean narrez,

Ederraren edertasunez

dotoretua,

gaztetasunezko odolez.

Oi, ze bideak eta ze zeruak,

begipean bizi, ikusgarri,

argiz beteak,

lore-bitxiz apain eta, eme!

Eta, ala ere,

bizidun bizi

eta, landare,

zerbaiten eske,

egarriz daude.

                  II

Lillurazko bideak dira bai,

eskeintza betean, deadarrez,

banaka eta, arloz,

bakoitzak bere ametsakin,

bere estura,

ta, bere poz,

oñazeakin itun edo alai,

biotzik biotzera

amesbera,

eskua luzatuz datoztenak

esku bearrez!

Eta, egarbera,

bideetan barna dua bizia,

beti zantzoka,

izan-min bete-betean,

landare arterañoko

muin, sustarño,

bizidun guzti-guztia,

goraka, aupadaz,

jantzi berri diran

txorikumetxoak bezela,

lendabiziko bildur ikaraz,

lendabiziko kezka arduraz,

luma bigunakin

oztaz-oztaz,

abar-arteko kabi gozoetan,

—utsune bete eziñez—

betiko epeltasuna utziz...

egoz-ego,

aidean aide

ain usu eta, eme,

beste kabi eder baten ametsez!