Mingotsa

I. Olabeaga

Nere begi zorrotzak

illundu zaizkit,

ikuspen berdiñetan,

iriki-irikiak eukirik.

Abesti eztitsuak

gura ta... orra,

gerekoitasun otsak

entzunez, egin naute

sorgorra.

Urduri, maitasuna

billa ibilli;

Lore lurrintsuetan,

biotza zait agortu

biziki.

Len esku joritsuak,

zabal-zabalak,

ematen aspertzen ez

ziranak, orain ditut

txit utsak.

Zoriona beti det

irrikatu ta...,

egarria asetu

naian, eskuratu zait

illeta.

Polliki ba-dijoakit

osasun dana.

Bizi-iturria or,

ezin txurrut bat egin.

Au lana!

Gari-soro erdian

iraka arro.

Gizon-soro erdian

gezurra, jaun ta jabe

luzaro.

Olerki leun-xamurrez,

billuz-gorria,

oso apain jazten degu;

zuzena, ondo ostendu

guztia.

Gogoa, ill eziña,

zabal-sakona,

mugarik gabe dana,

neretzat uler-gaitza

dagona.

Ibilli ta ibilli,

ta nekez nago.

Dan-dana ez alda uts,

iduri, eta gezur

izango.

Urte berrituak

nai nituzke beti;

udaberri goxuak,

berriz piztu nazaten

emeki.

Barrun naibatutzen det

ixil dardara,

leiza zulo sakona;

bertara bultz-indarrez

narama.

Mendi zorrotzak goruntz,

ibarrak beruntz;

gau-egun deika ditut,

biak eraman naiez

ni, noruntz?

Piñuak beti gora,

ibaia bera;

ez det beste biderik.

Bi oietatik zein zait

onena?

Ibai urbil, zugaitza,

begi-begira,

ur garbi gain agertzen

dan, bere iduri ederra,

liraiña.

Ibaiko ur gardena,

begi-begira,

ertzian dan zugaitza,

ostro orlegi biziz

jantzia.

Alkar ezin laztandu,

barrungo miña!

Estu-estu bizi nai

ta tartian, betiko

eziña.

Zerbait dago izkutu,

nitzat uler-gaitz.

Biotzat ezin bete,

ta maitemiñez ezin

bizi naiz.

Jainko, espiritu utsa

beti goi-goian.

Gogo-arago, lurkoi

ni... Murgildu nazazu

argian.

Zure arpegiaren

dirdira argian,

gozatu nere miña,

sartu eidazu nere

zaurian.