Lurra

Egieder

Min dot biotzean. Min!

Kezka zorrotza jabilt

barrua zulatzen.

Ilkor gaisoa iduri,

aurrez dakustan zer au

zoritxarrez galtzen.

Lur lantzeak pozgarri

ziran lenago. Gure

basetxeak, bakez!,

egozan arru, ibai ta

solo arteetan. Antxe,

bizi ziran sortzez.

Zenbat landara mardul

jaio, errotu ta azi

ete maitasunez...?

Euzkal bizi sustraia

irribarrez ebillen

solo ta arru-gaiñez

Euzkal semea etzan

bildurtu lan gogorrez.

Ama lurra maite

eban, Arantza ordez,

lur landuak ametsa

emotson nai beste.

Nun dira gure zarrak?

Zuen izerdi, neke

ta maitasunez ler

ziñen lur onen aldez.

Etxe-jaun ziran gure

asabak. Maite eder!

Mendi egalean ta

ibarrera adi, goizez,

etorkien argi.

Antxe poztuko ziran

gogorik garbienak

alkarren maitari.

Gure lur maitea, oin,

itun zakustaz. Bakar

gelditzen zoaz. Oi!

nora ete doazi

gure gazteak zure

ederra itxita igesi?

Maite gendun lurrak ez

al dau zoragarririk?

Egiz, lantegia

aberatzago ete

basetxe ederra baiño,

ene lur maitia?

Erantzupen itzala!

Badoaz lurrak bertan

laster. Aginpidedun

bera, lugin barik

zarenok, za gozen

lurrekaz azturik?

Erri ta erriburu

itxoin pizkat bidean,

adi bizitzara

Izerdiz landu lurra.

Betiko Itzak esana,

guk, berez, bearra.