Illargipean

Muniategi'tar Sabin

Illargia, argiz bete-betea

ta, izarrak dizdiz...! gau-aro txuri!

Bide bazterretan

bizidun, landare, guztia zan

ikara goikari.

Arto-gara txuri-gorriak eze,

landak orlegi...

dana zan lurrin gozo, usai eme,

dana bizitza guri, bizitza

lerden, biotzkari.

Barne-muinetan gora,

o, ze egazkada lilluragarriak

ederrik ederrera;

eskurik eskurako

ikututxo arin, amets pozgarriak!

Gozotasun eztiz

zure dei ixilla,

esku billa... ai! nereka zetorren

unerik unera,

begi ninietan biotza ager-aziz.

Ni, beste nerean...

nere illargi, nere izarrera

biotztua nengoan,

zure maitetasun sugar bizia,

betiko ez-ikusi ta, ezetsiz.

Zure begien eskari samurra,

zure ezpanetako irriparre

itxaropen goria,

gure nai ezberdiñetan aldenduz

ai! eztakit ez, nora itzuli zan.

Nere erantzuna

beste mundu baten pozera zebillen,

beste itxaso, beste ur baten billa,

kidezko iturri, atsegin batean

gogoa nun asetu eta, atseden.