Bertso urratuak

Mikel Lasa

Ez dezagun poema zeru-zolan ixeki

kaio baten orrua edo txalupa baten gibel borobilla

edozein poema baiño ederrago direnean.

Poetari haurtzaroan diruaren kutizia, gezurrez, kendu zioten;

bai zekiten jakin ideia hutsa zein mixerablea den.

Baiña nik diot:

        Gure poemaren egia odolarekin ziurtatzen ez badegu

        grazirik gabeko paiasoak gerala.

Poetak ez badu bere indarrez

ezaren burrunbea aztertzen,

zein ausartuko da usteldurikako egiak

argitara ematen?

Baiña Leon Felipe-k dio:

        Gizonen seaska ipuiz eragiten dutela...

        gizonen negarra ipuiz estaltzen dutela...

Zeiñeri ez zaio laket esatea:

Ni poeta arlote bat naiz, poeta baserritarra;

ta pinpilinpauxaren milla koloreak besterik ez ditut ezagutzen

ta nere hiztegiko hitz itsusienak «arrosa» ta «krabeliña» dira.

Baiña nik diot:

        Zalduntxoen oiñordea herriarena ez den artean

        ez dudala siñestuko Zaduntxoen sasi-ipuian.

Gure hiztegitik zenbait hitz doaz,

eta orain ez dira ezer ez bada

memoria desmemoriatu baten oroitzapen gazigeza.

Baiñan euskeltzaleak balekite aberatsegia dela

hizkuntzarik txiroena ere

gure sakelean daramagun istori apurtu hau

kontatzeko!