Onesanak

Gabriel y Galan

euskaratzailea: L.B.

Mari, utzi zan jarduna,

ezkongai neska gazteak

eztiñ egon bear kalean

eguzkik jotzen eztula.

Sua egiñ zain itzali,

ta ire izketa-lagun

mutill orri, ari zaizkon

gari jaten asto ta idi.

Illun-nabarra badator

ta zingira putzuetan

igelak ditun kantetan

da txoriak basoan lo.

Angelus kanpaiak joak,

sukaldera adi, arren,

gaizki esan ez dezaten

marmalarien aoak.

Illuna oi den izandu

ordu arrixkutsuena,

asko galdu dituena

ta emakumeak ondatu.

Begira, neska gaztea,

atsalde sargori onek

gau-ozkirri balekarke

edertasunez betea...

Oar zan argal dirala

i bezelakoen indarrak;

gari berrien aleak

mezogi-gai ditezkela.

Mutilla daukan aurrean,

anai-arrebak urruti,

griña txarrak piztu nairik,

illargi, berriz, ilberan.

Lastometa oien artetik

ez den errez ertetzea

oztopo egin gabea

etorritako bidetik.

Gazte orrek bazioken

entzungo balit jardun au,

bekaitzak artu ote naun

ta asarre egingo liguke.

Maitemiñak itxututa

ezbailiken ikusiko

ez naukela ni mutiko

ederrak lilluratua.

Ua, Maritxu, etxera

beranduegi baño len,

gauibillerak eztiñe

ekartzen gauz onik eta.

Gautxorien ondorenak

askotan izan oi ditun

izen-galdu, anima itun,

sortuaz negarbideak.

Zarren esanak entzunaz,

ez adi egon larrañean

egunargiz eztenean

t-etxera adi illunaz.