Gaixo

Olaetxe

Etzunda.

Bazterrean, be zikiñean,

gizajoa,

gaixoa,

etzunda. Triste ta bakar,

antxe, irri

minkotz ura

ezpaiñetan. Ezin

lo.

Pobrea. Ezer gaberik,

manta itxusi, kastatu,

oe gaiñeko tapaki

otzen azpian

eskeko gaixoaren gorputza.

Begiak, gorri-dizdira

dute barnean.

Argiak, errukarriak.

Eta trixteak.

Ez dauka iñor munduan.

Ta bakarrik,

gaixo,

txabola illun aretan,

ezer gabe, ta

nun dagoen ere ez dakian

gizonaren gorputza

Etzunda.

Egunaren urrezko izpiak

joan ba-doaz

urrutiko bideetatik zear.

Pobrea bere

bakardadean, utsik eta

ezer gabe.

Trixte ta illun.

Bizi, eguzkiaren susmo goxoa

noiz etorriko;

bizi, ta gau otzaren

illun sakona, noiz

joango.

Sukarrak bere beso

zimeletan, epel

artu du. Ta oe zikiñean

antxe dago

gaixoa.

Bakarrik.

Illun.

Goibel.

Trixte.