Otoitzez
Otsalar
Jauna:
Dakus, oiñutsik dijoan umezurtza;
etxerik gabe dabillen agurea.
Ta eman zure begirapena.
Dakus, goseti dan gizona;
anaiak bortxatu duten emagaldua.
Ta eman zure itzala.
Dakus, erri menperatua;
preso dagoan gizona.
Ta eman zure eskua.
Jauna:
Agertu zure almena
beartsuaren alde.
Kontuan izan
asko dirala argi gabe.
Lapurtu zituztela beren ondasunak.
Nekearen nekez
galtzen dijoaztela beren osasunak.
Naigabearen garratzak
xurkatu zituztela berentzako ziran eztitasunak.
Orain, zabarrak dira. Zabarrak!
Zabarra bai da aurrez-aurre
duten mundua.
Ta eman itxaropena.
Jauna:
Esan, agindu! Arren!
elduko dala ordua
ta egunsentiaren zabalkundea.
|