Maitasuna

Mendizabal

Sinismena ta itxaropena,

eta zu, maitetasuna,

begirun aundiz agurtu bear

genuken irutasuna.

Iruetan nagusi ordea,

ta denok batzen gaituna,

zu zera iñoiz loitu gabeko

onbide eder, deuna.

Ludiak aiña urte dituzu,

ene onbide maitea,

baiñan alare iñoiz zartzeke,

beti dirauzu gaztea.

Zu zera gizon-emakumeak

lotzen gaituan katea;

lokarri ori autsi ezkero

agur gure izatea!

Etzaitut ongi ezagun, baiñan

zure ondorenen nabil,

gaur atsegabez, biar zorion,

baiñan uste onaz, langil.

Zure izena abestu gabe

ez naiteke egon ixil;

bizitza ontan nagon arteño,

arren, etzaitezela il!

Sortze bertatik nigan daramat

zurekiko maite-miña,

eta geroztik aundiagotzen

doakit dizudan griña.

Zu zaitut nere zorion-pake,

poztasun ta atsegiña...

Zu gabe, berriz, dena deritzait

itsas-sumin irakiña.

Gazte-gazterik maite-ametsez

dadukat biotz barrena,

ta gizartean arki nai zaitut

gizonen laztan gurena.

Zugan arkitzen bai dut zorion,

ta atsegin aundiena,

eta zugandik urrun ba nabil

gaitz iduritzen zait dena.

Zure aurkako eriotz-arrak

nastu du pake-bizitza,

eta gorroto zital orrekin

burrukan gogor zabiltza.

Irabazle nor izango ote dan

zalantzan daukat biotza...

Zure amaia ikus baiño len

betor nigan eriotza!

Gure bizia izanik orren

laburra edo txit motxa,

zu zapaldua ikusitzea

zait gaitza bezin mingotxa.

Denak gorroto bazaituztere

zaitut zorion-ametsa,

eta zu gabe bizitza au zait

eriotza ainbat utsa.

Oi maitasuna! Amets bidetan

ez nazazu utzi bakar;

zure gurariz txoro nabil ta

izan gaitezela alkar.

Zuri dizudan irrits kutun au

nigan bego beti azkar,

maitasunak bat izatea, ta

onek pakea bai-dakar!