Gau-jolasa

Igotz

Gauaren zapipean gozo neskatilla,

leio ertzean dago begi-ameslari,

maitez daukala goian illargi zurbilla.

Ames-jolas dagie biak, oso ixillik;

itzik bage itz dagie, arek oni soka;

biotz-miñaren leuna alkarri esanik.

Zer diñotsen alkarri, ixil, txutxu-mutxuz,

iñok ba al daki? Bira orain, bira gero

dabil neskatxa, izpi-soka gain dantzatuz.

Pozak arrotu dautsa osoan bularra,

illargia bait-dauka oiñetan etzuna

izara zuria lez zabal ta ederra.

Jolas dagi neskatxak, jolaslari ixilla,

gora ta beera, ziba iduri zelaian,

gora ta beera, ames-dantzari bipilla.

Eta unearen ertzez-ertz zorrotza!

batean dira alkartu illargi ta neska.

Oi, zelako ots gozoa arein ezpan otsa!

Arte-txara ostean itzalia dozu

illargiaren mosu maitati zurbilla;

itun neskatxa ontan, bakarrik da lotu.

Min-etsiaren mende dau idoro, ats urrik,

urrengo goiz-argiak; muzin, jolas bage,

begi biak ezo ta burua makurrik.

Arrezkeroz, iñok ez daki zer jazo zan;

baiña neskatx mindua ixillik, gauero,

leio ertzean jarri oi yatzu zelatan.