Euskal soiñugaillu arruntak

Uxola

Euskal soiñugaillu arruntak,

esku latzak eta zimurrak

baso-arkaitzetan egiñak,

zuen aoz baso-jardunak.

Euskal askatasunez jardun

izan ziñaten soiñugailluk

erri, auzo, baso ta gallur,

itxasoari egiñaz gur.

Burujabetza abesturik,

euzko gaztea alaiturik,

eta maitasunez deiturik

aberri-adarrez loturik.

Gudaketan negarraldiak,

erasoen oargilleak

ta beren asmoen berriak

salatzeko adigarriak.

Ta gero odol ixurtzea,

guda ta ondoren pakea,

euzkotarren etxeratzea,

alaitasun soiñu jotzea...

Euskal soiñugaillu gureak

esku-langille txit trebeak

zur ta kañetik atereak;

mendian sor, bizi kaleak...

Zabal aberrian zuen ots

basati-menditar lenengoz,

ta zuen eztiaz gerogoz

xuxpertu dedin gure biotz.

Sartu aberri basoetan

txorien abest-tokietan,

urretxindorra eztaietan

bizi dan kabi goxoetan.

Urretxindorraren antzeko

euskal basoan abesteko,

poz daude zugaz egoteko

ainbat euskaldun, basetxeko...

Basetxean dugu euskera

zu bezin garbia, ederra.

Zure doiñuaz ezkontzea

erraztuna da beatzera.

Ezkondurik, itz eta doiñu

jatxi kalera, antxen laiñu,

eguzki eder estal nai du,

jabetu biok: izkuntz, soiñu...

Ez bai-dugu ederragorik

aberria bizi danetik

gure izkuntz ta doiñu baizik:

Jaungoikoak eman doai bik!

Otoi, esku-langille trebe

artu berriz kaña ta zure

ta esku latz ta zimurrez

soiñu-tresnak sor berriz ere.

Joan gaitezen mendiz-mendi

gure aberrian kantari,

esku-langille: so lanari,

zure bearrez da Euzkadi!