Itzul-aldia

Gabriel Celaya

euskaratzailea: Muniategi-tar Sabin

Ba-nator, ene Euzkadi,

ba-nator, maite, zugana.

Mendi ta urruntasunak,

eztakit zoriontsu naizen

ba, nigan eortzia dagon

biotz-eragin aundi au

ain bigun ta zarra dana

mindura bat dirudina.

Baña urrunan itz dagist

esaten ez dakidana,

ta bularrean jotzen nau

ni izan nintzan umeak:

Aztutako berein gauza

orain desadatenak «bai»

agertuz bakar-bakarrik

an, eta an..., eta emen!

Ementxe, bai, batez ere,

txikiak ta azken barik,

labankada bako mundu

baten argibide zeatzak.

Jostalluzko ikuspegi,

berde ta erreza, ona,

baserriak nun dagerren

beren betertz, ingurua.

Euzkadi, barriz zaurkidaz.

Ai, somatu bako zenbat

munduz ibil izan naizen

barriro zuganatzeko!

Urten, euzkotarrok, beti

bizitzera urten gara,

baña beti gara biurtzen

zure «olantxe» bakora.

Euzkadi, errai neure,

jaio izan nintzan ama,

artzen dozularik biziz

nekauta itzultzen dana,

eta, or zagoz ain tinko,

izan, olaxe dalako,

ain beroa ta ain sakona

lo egin neikela gero.

Nire Euzkadi txikerra,

nire erri, nire biotza,

esan ta adieraz bearrik

ere, ez daukana orain.

Zurea da nire leena.

Oso zarra naiz: izana.

Euzkadi, zauritua nator,

lagun egidazu iltzen.

Baladas y Decires Vascos'tik