Teresita Irastorza
Gogoratu nahi nuke
elkarren eskuz pilatu genuen
itsasoa,
elkarren indarrez amildu genuen
gaua.
Gogoratu nahi nukeena
inoiz gertatu ez delako,
sakelean sartuko dut
zitarraren arrotasuna,
eskuen epeltasuna,
eta gaueko isiltasunaren oihartzuna
sakelean sar eta
aurrera jo,
itzultzea ezinezkoa den bidetik,
begiak ireki eta
aurrera jo,
lainoturik dagoen bidetik.
Ihes dihoakion errainuari
sagika doan gizon bakartiaren bakardadeak
bakarrik uzten duen kale berdea
gauean.
Ihes dihoakigun erreinuari segika
doan gizon bakartiaren kanduak
zauriturik uzten duen kaleko espaloiaren
koska
gauean.
Kaletik ihes egin nahi duen
gizona
ihes dihoakion errainuzko erreinuari
zer dela ez jakin arren
hankaz zapalduz
noraino joango den jakin gabe,
doa, baina
badoa
inoiz itzaliko ez den alamartxoa igerri duela eta...
|