|
Giro epeleko geldiunea
Gorka Setien
gozagarri da askotan
bizitza bitxiek espaloietan uzten duten
aztarna ahantzematea,
ikustea nola izkutatzen diren
aunitz begi pare atarietan
gozagarri benetan
kanuto eginberriari su ematea
keak nota harrapatuko zaituen zain,
kalean kaixo edo agur
abiadaren erritmoa hautsiz,
zuzen zehaztasunak deusezturik behin eta berriro.
eder dira udan
zuhaitz eta emakumeak
—itzal eta laztan—
haize geldiezin lehun adiskide artean
auzoko plazan iji ajaka ezinbestean gerra faltan,
bromak huskeria, tratuak poliki
egitekoak garrantzirik gabeko solasaldi...
goseak etxeko platera oroitarazten duen arte.
otordua dela eta, pausoek bide bakarra dute
bizitzaren gustoak urdaileko zukuak zuzpertzen ditu
eta fruituen saporea berdintsua dela
ohituraz uste duzunean
giroan aldaketa bitxi bat gertatu ote den
sumatzen duzu,
barrurantz edo kanporuntz begiratu behar den
jakin gabe.
esplika ezin, hitzik ba dago baina zertarako
ez lukete heuren amaiera aurkituko
egunkariak bezala
arrain frejituen hondakinak gordetzeko izango lirateke
azkenean.
adierazi ezina, baina sentigarri konprenigarri.
gauzak dauden lekuan ongi samar daudela
uler dezakezu une horietan,
egunero bazkatzen dena dela bizitzaren edertasuna
eta ni mila ur zatitan hausten banaiz ere
tanto bakar bakartia naizela.
horrela beldurrak ez luke zergatikakorik
pena ez litzateke beltz, more iheskor baizik,
irrifarra fruitu beharrezko
gorrotoa lege ospetsu edo folklore
eta amodioa ohitura bat besterik...
—euriak melankolia xamurra erein zuen atzo,
bere hotsa memoria da orain—
heriotza gertu dagoenean
memoriak zeru lurrak irekitzen ditu
euria soroetara doa nigar egitera
eta denak dagoen bezala jarraituko duela ikusiz gero
ez naiz izutzen. beldurraren arrazoinari zergatik galdetzen bait diogu
eta pena mores da bai, baina ez hain iheskor
irrifarra ez da fruitu beti, baina egunero beharrezko
gorrotoa lege bai, ez folklore... amodioa ohituratik urrun
maitasuna odol bero bera,
amodioa zu «massa»
| 
