Zelaibeltzetako akelarrea

Iñaxio eta Lupe

— Baietz mutil akelarreak ospatu egiten direla oraindik! (Honela zioen parrandako gau hortan ezagututako lagun berriak), baietz mutil!

        — Bai zera Santo Kristoren plazan! Adarra jo gabe mesedez! Joan zaitez beste batengana holako kontu zaharrekin!

        — Beitu, sinistu nahi baduzu, etorri bihar gaueko hamabietan, Tiñelu mendi tontorrera, han egongo bait gara zure zain.

        — Bale ba, bihar joango naiz Jaizkibelera zure akelarre ospetsuak ikustera, ea sorgin eder eta lirain batekin ligatzen dudan. Bihar arte ba!

        — Bai bihar arte lagun!

* * *

Holako solasaldia eta gero nere etxera abiatu nintzen nere lagun berria «Aizpea» tabernan gelditzen zen bitartean bere eztarria freskatzeko asmoz.

        Hurrengo egunean gaueko akelarrea burutik ezin kendurikan, nere neskagaiari deitu nion dana kontatzeko. Lupe ni baino siniskorragoa izanik, ixtorioa ezagutzerakoan izutu egin zen eta ez joateko esan zidan. Bainan azkenean, nere erabakia hartuta zegoela ikusirik, bera ere joatea erabaki zuen.

        Gaueko hamarretan Lezoko Santo Kristoren plazan dagoen «Aizpea» ostatuan bildu ginen, eta kafea eta ttotta hartu ezkero hor egon ginen hizketan gaueko hamaika t'erdiak arte. Orduan plazan bertan aparkatuta genuen berebila hartuz Jaizkibeleko bidera atera ginen Kale Nagusia hartuta.

        Jaizkibelen barrena gindoazelarik, bi neska oinez zihoaztela ikusi genuen, kotxea gelditu eta hartu genituen. Neska gazteak ziren, baina guztiz ezezagunak ziren guretzat, ez bait ziren ez Lezoko eta ez inguruetakoak ere ez. Hizketan hasi zirenean, beren napar euskaraz Sunbilatik zetoztela Zelaibeltzeko akelarrean parte hartzeko aitortu ziguten. Hortik aurrera ezta hitzik ere. Bakarrik asko zirikatu eta gero beren izenak jakin genituen. Gazteena Gaxuxa deitzen zen eta bestea Maddi.

        Bide osoan ez zuten ezer gehiagorik esan, ezta haien artean ere ez. Hamabiak eta bost gutxi ziren kotxea aparkatu genuenean Tiñeluko bidea hartzeko. Gure linternek emandako argi exkasarekin itsumanduka genbiltzan bidea igarrituz. Zuhaitz eta harkaitzen itzalek izugarrizko momorroak zerizkigun, eta urrats berri bakoitzean susto berri bat hartzen genuen.

        Honela jarraitu genuen argi txiki bat ikusi arte. Hurbildu ginenean mozorrotutako tipo bat zela ikusi genuen. Berehala guregana etorri zen eta honela esan zigun: «Bazen ordua, zuek zarete azkenak, eta danok zuen zai ginen!», hauxe esan ezkero bere atzetikan jarraitzeko agindu zigun. Guk horrela egin genuen eta bidetxigor batetikan jarraituz laister zelai zabal batean aurkitu ginen.

        Zelai erdian surta haundi bat zegoen egina, eta bere aurrean aldare txiki moduko zerbait. Lurrean eserita hogei bat lagun zeuden danak larru bizitan, bai neskak eta bai mutilak ere. Holako batean bi neska hurbildu zitzaizkigun bere forma ederrak airean zintzilik zituztelarik, eta biluzik jartzeko agindu ziguten. Nik eta bidean hartutako beste bi neskatxek honela egin genuen, bainan Lupek ez zuen nahi, eta purrustadaka hasi zen guregana etorri ziren beste bi neska hoiekin. Gauza itsusia ari zen jartzen, eta bapatean lau mutil altxa ziren eta Lupe hartuta hasi zitzaioten arropak kentzen.

        Lupe karraxika hasi zen, neri laguntza eskatuz, bainan nik ezin nuen ezer egin beste mutil batzuek ondo harrapatuta bait ninduten. Lupe biluzik zegoen lau mutil sendo eta ederren eskuen artean. Holako batean bere karraxia ito zen haietako batek emandako ahozko muxuarekin nahastuta. Nik ez nuen askozaz gehiagorik ikusi urrutira eraman bait zuten. Bakarrik une batez, haize kolpe batek sua bizitu zuenean, nere emaztegaia ikusi nuen lau mutil hoien gorputzen azpian. Bere gorputza guztiz pailakatua zegoen, eta bere aluak nahiko lana zuen lau mutilen zakil lodiak onartuz.

        Nik hau ikusita alaitu nintzen pentsatzen han zeuden neskak berdina egingo zidatela esperoz.

        Holako batean gurekin etorritako neskak aldarera hurbildu ziren, eta han jarritako aker hildako baten aurrean, zeremoniari hasiera eman zioten. Hori zen nik gutxiago espero nuena, bi neska hoiek bait ziren akelarrea zuzendu behar zuten sorginak.

        Bere hizkera goxoak giroa betetzen zuen, eta nere belarrietara beren soinu xarmangarria beste munduko abots eztitsua balitz bezala heltzen zitzaidan. Ez dakit zenbat denbora igaroko zen akelarre hortan, Gaxuxak emandako edariak nere baitatik bahitu ninduen. Dana den esnatu nintzenean aldare gainean nengoen, akerraren odolaz betea, eta hamaika esku trebek ferekatzen zituzten nere gorputzaren bazter guztiak. Laister sensazio atsegin bat sumatu nuen nere sexoan, norbaitek bere ahoan sartu bait zuen nere pititoa, eta laister bere etengabeko xurgaketekin nere zakila piztu zuten. Hori gehiegi zen, ezin nuen nere gorputzaren deskarga etendu. Ixuritzekotan nengoenean ikusi nuen zein zen nere tramankuluari hain tratu ona ematen ziona. Ez zen nik itxaro nuen haietako neska panpox bat, hemezortzi hemeretziko mutil eder bat baizik, eta nere gorputz guztia hain ondo pailakatzen zutenak mutilak ziren danak ere. Bainan berdin zen, nere plazerra paregabea bait zen. Beste mutil batek bere mingaina nere aho gosetian sartuz nere gorputz guztia gustoko sukar batez jarri zidan. Nik ezin nuen gehiago, eta harrapatu nuen lehenengo mutilarekin besarkatu nintzen bere gorputzaren beroa bertago sentitu nahian. Honela egon nintzen denbora luze, agian ordu batzuk ere. Hori zoragarria zen. Ezin nuen nere mugagabeko plazerrarekin. Atzetik makina aldiz menderatu ninduten, eta zakil baten atzetik berehala etortzen zen hurrengoa. Bestaldetik nere ahoan beti neukan instrumenturen bat, eta bere hazia isuritzen zidanean, beste batek hartzen zuen bere lekua. Hori beste munduko gauza zen. Ez dut nere bizitzan holako plazerra sumatu, eta ez dut espero berriz sumatzea ere.

        Hurrengo goizean handikan zebilen artzain batek gure gorputa biluziak belarraren gainean aurkitu zituen. Gu konorterik gabe ginen, eta gure ondoan itzalitako surta bat zegoen. Urteak pasa dira, Lupe eta biok ezkonduta gaude, alaba bat dugu, eta oraindik ez dakigu egun hortan Zelaibeltzetako zelaian gertatutakoa egia den edo ez. Sarritan azaldu gara inguru hortatik erantzun bat bilatu nahian, bainan alperrik. Gaur burutik ezin kendurikan dudan ixtorio bitxi hontaz erabaki dut. Ez dakit zer irudiko zaizuen, nik oraindik ez bait dakit zer iruditzen zaidan neri. Bainan egia edo gezurra honela gertatu zitzaigun orain dela hiru urte Jaizkibeleko Zelaibeltzeta zelaian, ekainaren gau eder batean.