Chao Borsiniren azken gaua

Pako Aristi

Etorkizuna koñak baso baten ipurdian gorde nahi zuen eta azkenik hantxe galdu zen bera ere, munduari txao txao eginaz. Etorkizuna hitza entzuteak berebiziko narda sortzen zion, ikuskizun nazkagarri batek sortzen duen okada berbera, eta eztarria urratuz karkas berde eta pastoso bat botatzen zuen lurrera.

        Arratsalde hartan bertan aldegin zuen 30 urtetan bere imajinazio guztia jan zion egunkari hartatik, eta zuzendariak emandako agindu batek jaso zuen aulkitik, makina lurraren kontra mila puska egiteko indarrak eman zizkion, eta neska gexamel hark zaintzen zuen atetik atera zen gehiago ez itzultzeko. Zuzendariaren agindua hau zen: etorkizunari buruzko artikulo bat egin behar zuen igandeko eranskinerako. Urteak zeramatzan aldegin nahian, pelikula txar batetatik irtetzea asko pentsatu ohi den legez, baina etorkizunarenak jadanik hagitz urrituriko bere aspirazio apurrak erre egin zituen, azken ikatz hondarra bezala, eta Chicagora zihoan estraineko trena hartu zuen, trenek beti etorkizunera eramaten gaituztela jakin gabe. Iragana nostalgiarena da, oraina inozoena eta etorkizuna trenena.

Ez zegoen elurrik artean Chicagon, udazkena zen, eta udazkena da Chicagon arorik samurrena. Chao Borsinik oso erabaki sinplea hartu zuen: mozkortu egingo zen, hogeitahamar urte ondoren idazteko imajinaziorik gabe gelditu zela ospatzeko. Ahaztu egin nahi zuen, amets gaizto bat bezala.

        Ugari afaldu zuen bikoteei kandelak jartzen zizkieten ristorante batetan. Berak argitan afaldu zuen. Hiru pattar kopa edan zituen, eta bere oroimenetan bainatu zen, gau guztian nostalgiari hurbiltzen utzi zion une bakar hartan.

        Chao Borsini, gilipollas!, esaten zion bere buruari, eta bitartean Chao Borsini mozkortzen ari zen.

        Tren batetan jaio zen, bere ama aita kartzelara bisitatzera zihoala. Bere bizitzak egunkari higatuen kolorea zeukan. Begiak tinta kolorekoak zituen eta une hartan mozkortzeko gogo itzuri ezin bat.

        —Kamarero!— oihukatu zuen.

        Heldu zen barmana.

        —Gilipollas!— esan zion Chao Borsinik aurpegira.

        Barmana txirlitorlo hasi zen, beste bi heldu ziren eta sukaldera eraman zuten. Karteratik zor zuena kendu zioten eta kalera bidali.

        Kalean ate gorri bati bultza zion. Eskailera mordo bat jaitsi zituen eta azkenik mostradorera heldu zen. Mutiko bat gitarra jotzen ari zen, Elvis Presley imitatu nahian, batez ere potro zorro guztia nabarmentzen zion fraka haiekin. Beste bi kopa. Alde egin zuen, eta hotzak aurki goizabarra helduko zela iragartzen zuen. Taberna guztiak ixten joan ziren eta soldaduz beteriko bat gelditu zen. Gelditzen zitzaion dignidade izpiak galerazi egin zion han sartzea.

        —Non dago toki bat putekin?— galdetu zion, inolaz ere lanera zihoan gizon txiki bati. Gizonak etxeak seinalatu zizkion.

        —Etxe guztiak daude putaz beterik!— esan zion.

        —Eta non bizi da zure puta?

        Gizon txikia haserretu egin zen, eskuak atera zituen anorak barrutik, baina Chao Borsinik paketeak soltatzeko erabiltzen zuen labana erakutsi zion, eta gizon txikiak bizi aldegin zuen.

        Bapatean pastel usain sargori bat sentitu zuen. Atea irekia zegoen. Sotano batean gizon rubio bat eta bi subnormal pastelak egiten ari ziren, presaka, egunsentia gainean bait zegoen. Subnormalek gizon rubioak baino askoz txukunago eta kolore hobeagoko pastelak egiten zituzten, baina gizon rubioa zen ordenak ematen zituena. Chao Borsinik hiru pastel egin berriak probatu zituen, eta etorkizunaz galdetu zien subnormalei. Ez zuten hitzegiten.

        —Gure etorkizuna— erantzun zion gizon rubioak —egunero goizeko hiruretan jaikitzea da.

        Txanpon batzuek utzirik aldegin zuen. Estazioko tabernan bi arraultz frejitu eskatu zituen beikonarekin. Arraultzik ez zutela erantzun zion barmanak.

        —Mekauen dios, atera azkar— oihukatu zuen Chao Borsinik, eta bost minututarako han zeuzkan, keetan. Ondoren beste bi kopa. Egunkaria hartu zuen baina letrak mogitzen zitzaizkion.

        —Gaizki egindako egunkaria!— oihukatu zuen eta lurrera bota zuen.

        Bapatean damutu egin zen. Ez zuen egunkaritik aldegin behar izan. Pasteleriako subnormalen ixtorioa kontatu nahi zuen, ea jendeari barruak asaldatzen zitzaizkion, pastel gozo haiek subnormalen esplotazioari esker eginak zirela jakitean. Egunkarira itzuli behar zuen subnormal haien etorkizuna aldatzera, oraindik gelditzen zitzaion imajinazio hondarrarekin.

        Balantzaka atera zen. Mundua binaka ikusten zuen, egunaren argi txirrintak labanak bezala sartzen zitzaizkion ninietan, eta trenbidera atera zen. Tren bat ikusi zuen, beregana zetorrela. Bi ikusten zituen, eta bera erdi erdian zegoen, stop egiten behatzarekin. Trenari autoestop egiten. Baina ezin zuen bereiztu zein tren zen benetakoa eta zein alkoholak margoturikoa. Bozina luze bat jo zuen, bi, hiru aldiz, eta Chao Borsinik ez zuen ezer pentsatzeko betarik izan trenak zapaldu zuenean. Bere imaginazioak bakarrik hitzegin zuen, txao Chao Borsini, txao, etorkizunik gabeko gizona esateko.