Iparrea

Zer egin lezake presoak

eskurik gabe?

Ezin idatzi, ezin;

nola adieraz maiteñoari, beraz,

esku fereken irrika bizia?

Ezin malkoak xukatu, ezin;

nola leher nigarretan, beraz,

lagun gartzelatuaren heriotz egun hotzean?

Ezin hatzaparrak estutu, ezin;

nola harrapa arrats sapatsuetan, beraz,

ulitxa hankaluze nardagarriak?

Ezin gozatu, ezin;

nola atxik plazer bakartiari, beraz,

hain bakarki mugatzen gaituen kaiola honetan?

eta nola idatz nezake poema hau, beraz,

nere esku dorpe hau ez banerabil?

Nere kuttunaren eskuak, o plazerra!

beltxaran dira arras;

ez luzeegiak, ezta meharregiak ere.

Beltxaran erabat eta

ahurrek argitasun zoro bat dutena.

Marratxo finak dituzte

nere beltxaranaren esku lehunek,

marratxo fin beroak eta

erpuru ttiki arrosak.

Gaur, urte-zahar eguna,

—zigor zeldetan nagoela—

lagun artera joan naitekeela

erran dit

atzo umilatu ninduen gartzeleroak;

egun berezia dela eta

bere umeen artean

kontzientzi garbiarekin

agertu nahi duela.

Kontzientzia astean behin

garbitzen dugun mihisea

balitz bezalaxe...

Hau bai egoera sinesgaitza, ala surrealista?

Arratsaldean ixiltasuna kristaletan,

burdinetan barna lerratzen denean,

Ixiltasun hotz, beldurgarri, zikin,

terrorezko filme batena...

Ez dituzu entzuten oihuak,

karrasiak, zalapartak?

Aldamenean preso ero zafratua,

bere erokeriari lotua, atxikia...

Eta atean zakurra, bere basakerian gozatzen,

zaunka, atsikika...

Eta ulitxa nuen maite.

Zu zinen nere auzokide bakarra,

nere benetazko lagunmina;

Zu zinen doinu atsegingarriena, hunkigarriena.

Oi, arratsetako balet amaigabeak!

Nere odol-anaia,

Zeinen eztiak ziren zure musu eta laztanak!

Horregatik zintudan paretan paratu, erantsi,

nere gau-amodioen trofeo bakarra bezala.

Eta nik, benetan, ulitxa nuen maite.

Gauza aunitz

ikasi nituen liburutan:

kontaezinezko filosofiak eta

zientzi andana bat.

Ikasi nuen ere

neurtezin bezain

doilorra dela gizona.

           Baina begirada baten xarma

           eta edertasuna behatzearen poza,

           hori, zugandik ikasi nuen hori.

Jesta heroikoak ikasi nituen

baita hondamen laidagarriak ere.

Hondarreko printzipioak ikasi nituen ere;

aljebra eta zenbakiak,

baita marra imajinarioak ere.

           Baina larruaren zapore hordigarria

           eta adieraezinezko ukipena,

           hori, zugandik ikasi nuen hori.

Ezinezko bidaiak ikasi nituen

marinel zaharrengandik.

Eskuraezinezko lurraldetatik eta

kokaezinezko ozeanotatik ikasi nuen ere;

baita koralezko mundu

eta paraiso helezinetatatik.

           Baina argi-ezkila jotzerako alegrantza

           eta eguneroko bizitzaren zoriontasuna,

           hori, guzi hori eta aunitz gehiago, zugandik ikasi nuen.

Nere poemak ez dira agian

poemak izanen,

baina etsipen egunetan zintzurra laxatzen didatenez,

horrekin aski zait.

Nere poemak ez dira agian

mezulariak izanen,

baina barrote beltz hauen itzala ezabatzen didatenez,

horrekin aski zait.

Nere poemak ez dira agian

ederrak izanen,

baina zu zarenez edertasuna bera,

horrekin aski zait.