Iñigo Iruretagoiena

                            Gosea ernetzen da

                     zure suzko landa kiskalietan

              Eguzkia erre-ge koroatu dote barearen erre-

       suman eta antzu bilakatu da zure sabel emankorra

Haizeak zeharkatzen ditu zure zeru hutsak eta tatuaiak

marrazten dizkizu azal beilegian bere joanean dunekin

—arralde gabeko itsas zabaleko uhin lehergaitzak— jolasean

     Faraoiak eta euren sekretuak iparraldean utzi eta haizea sabanako

        zuhamu bakanak orraztuz eta ortzemuga zuzenaren alferrikako ehizean

                                   ibiltzen da baso hezeek miseriak eragin malkozko

                                        ibaiak eta zingila odoleztatuak dautzan

                                          oihanetara iritsi arte —non negua

                                          erbesteratu bat den— gero berriz

                                            zuhamu bakanen lautadetara

                                            itzultzeko eta basamortu                   Af

                                            deslaietan amaitzeko dunen              ri

                                                  bizkarretan marraztu                 ka

                                                     itxaropenarekin

                                                      amets egitera.

Azken eguzkiloreak

Faraoiekin hobiratuak izan ziren basamortuen enigman

Ra ahalguztidunak idortu zuen zure bihotza

Itxaropenaren jauregia eraiki hondarraren bizkarrean

Kontzientzia eta zoriona erbesteratu zituen hegoaldeko haizearen besoetara baina

Argitu dezagun zure sekretua eta bizitzarena zure zainetan

Uztarria zaman

kateak oin eta eskuetan

errotik erauzi eta karriatuak arbasoen lurretatik

azukre-kainabera kotoi eta kafeen landa zabalen amesgaiztora

zaharoaren oinetara makurtutako hegorik gabeko destinuak

giltzaz aska ezinezko katez

estu lotutako zakur amorratuak

heriotzaraino esklabutzara kondenatutako gizon-emakumeak

giharreen prezioan saldutako bihotzak

—maitasuna, gorrotoak, ametsak... bihotz osoak—

gizaki izatea ukatu zitzaien eta

bizitza ezagutu ez zuten arima nekatuak

Amaren bularra utzi eta

etsaiaren zakila hurrupatzera behartutako haurtxoak.

Jainkoaren fotokopiadorak gu baino ilunagoko kopiak egin zituelako

Azal beltzaren azpian bihotz garbirik egon zitekeela pentsatu gabe

abereei bezala

goritutako burdinaz markatu zizkieten bular eta besoak

Eta hauen izerdiaren urrez beteriko galtza txuriek

borrokarako zuten besoa moztu eta lanerakoa soilik utzi zieten

Eta besamotz hauen maitasunetik lore beltz bat jaiotzen zenean

azken arnaseraino egin beharreko bidea

idatzia zuen dolar mordo bat baino ez zen izanen

Atsedenik ezagutuko ez zuen gorputz zaildua

atseginik gabeko oinaze agurtezina

kartolek mugaturiko begirada eroria besterik, ez zen izanen

Eta gauak galdetuko zion egunargiari:

—Zergatik ezin dute denek batera mundu zapar bat osatu

elkar zapaldu eta suntsitu gabe, guk egina osatzen dugun

bezala?