—Olerti—

Argin zaharra

Zaitegi'k

(«Orixe»ri biotzez)

Erriko arrobian

ari nauzu argin,

etengabe diardut

gau ta egun ¡ekin!

nekeak leporatuz

biotz-eskuak min,

nere amets

egi biur dedin.

Arri-mokorrak artu

ta, gogoa larri,

nere bizi osoa

barren diet yarri:

arpikoz yardun oi dut

buru ta belarri

gai zakarrok itzuli

nairik izarrarri.

Oraingo euskaldunek

ezin dute uler

zoritxarrez damurik

nere lanen ezer.

Geroko olerkariek

adituko laister

eta alegin gorriok

iritziko eder.

Eskuko daitenean

Euskal-Aberria,

artu, olerkariok,

nik landu-arria:

Andragoi-buruntzean

bedi ezarria,

nere zain-odoletan

gorritu-pitxia.

Esku zuritan beza

ikurriña zabal,

gure egunetan zarpil,

ordurako yaukal:

lokatz-odolez zikin

ikus dudan oial,

usu aldatuko da

Euskadi'ren egal.

Urrundik agurtzen zaut,

Aberri-eguna:

datorren garaipenak

poz du euskalduna:

orduko aberkide,

birbiztu biotz-guna,

gogoz zurekin doa

argin zar iluna.

1952 gko. Gabonilaren 12' garrenean,