—Olerti / Etxaniz'tar Nemesi'ren olerkiak—

Biotz-erdiketa

Nemesio Etxaniz

Gau-ama, lore-egoak

batzen ari da.

Bidean zear maite bi,

besoak korapilloan,

astiro doaz pausoan.

Oñatzak, bide ixilla

esnatzen dute otsera.

Tra!... tra!...tra!... Illuna,

deika biotzera.

Maite bi doaz bidean,

oñak alkarren parean,

izketa ixil, begiak gandu,

odola irakiñean.

Odei-mulloak gañetik sapai:

izarrik ez du Illargiak zai.

Lau oin, bi ta bi,

nexka-mutillen

arraun, lur-joaz,

geldi-geldiro dijoaz.

Amesik ez da bidean...

Urruti baten mojen kanpaia,

asperenka da illunpean.

Orduak orraztuaz,

aurrera dijoa gaba:

bide-alboak sasitzen.

Maite biak, asmotan bat,

tanto bi dira urrutira:

ipurtargiak bide-ertzetik

ikutu die begira.

Besorik-beso, eskurik-esku,

maite biak geldi dira.

Bustiñez labain dago

alboko zingira:

labañago da mutilla,

neskatxaren belarrira.

Goraxeago, aldapan geldi,

ostropea illunago...

Arnas estu bi aidean!

Ingurua miñez dago.

Biotz biren erditzeak,

zotin da urruma dario:

griña itxua etxeko dabil;

adimena, andik auzo.

Gero... Aldapan bera kezkati,

maite biak mutu datoz.

Neskatxa, txima-luze, soñeko-

zimur, itxu dator malkoz.