A claus de sorra

Miquel Marti i Pol

Harezko iltzetan eskegi ditut tresnak

eta behelaino kutxetan gorde ditut liburu guziak.

Orain, eskuak kolorez margoturik,

festarako arropak jantziko ditut

eta zinematik irtetzen diren neskak itxarongo .

Euria bada margo deigarriko guardasola eramanen dut

eta ferde ausarteko zapata handi batzu.

Neskak iragan eta esanen dute —Arratsaldeon

(agian guziek, nork daki!, maite naute isilean)

eta karrika izugarritan barrena aldenduko dira

leinu ezezaguneko gizonen besoen barruan galtzeko.

Akitu eta etsiturik, oraindik maite ditudan bertsoak

ahopean errepikatuaz, itzuliko naiz

iluntzean etxerantza: eta astuna eginen zait erropa

nagitasunaren keinu herabearen gainean.

Eta atari bakoitzean bikote bat egonen da

mosuka edo nork daki zertan, artean nik,

bakarrik eta babesgabe, pentsatuko dut

gaua igurikatzen nauen dontzeila bat dela

eta oihuka urratuko dut harengandik bereizten nauen lilura.