El fugitiu

Miquel Marti i Pol

Heldu berria naiz leku guzietan

eta eskaileretan egiten didate gela

edo osasuna galtzen dut estalperik

gabe lo eginik eta ez dut hegalik.

Iheslaria naiz ez dakit nondikoa

ifarra eta haizea eta gida dut galdu

mundutik lekora hainbeste egoteaz

neu bakarrik bait naiz neure aguna.

Iadanik ez dut ezer, abotsa soilik

eta profeta zaharraren keinu nekatua;

herri guzietako zaindariek

ezagutzen dute ene gaiztotasuna

eta karriketan eta balkoietan

andere ilunek errepikatzen

dituzte egin ez ditudan bekatuek

letaniak, eta larrean edo

harpean lo egiten badut zakur

zaunkek eritzen naute gauean.

Akiturik naute hainbeste zarataz;

larruak ere ez nau iadanik babesten

eta erabat urratzen nau gatz haizeak.

Oraindik bizi banaiz, esan ditudan

hitzak ordaintzeko da, eta zorigaitza

hasten da berriro hitz bakoitzean.

Kezka mamiak ditut eskatuko,

dudana ere sobera dudalako.

Inork galdetzen badizue zer gogoan

harrapatu nauen azken frogak

esan egiozue gosez eta ahazturaz hil naizela

zabaltzen ez den ate baten aurrean.